ΠΡΑΓΑ (Σπουδή του Γιόζεφ Κ.)

 Ήμουν στην Πράγα  κι’ έπεφτε σκοτάδι,

 με τ’ όνειρο του Κάφκα ταξιδιώτης

 σε  Πύργο κατασκότεινο δεσμώτης

 προσμένοντας μιας Δίκης το σημάδι

 Ήμουν στην Πράγα. Μου ‘λειπε το χάδι

-   Μιλένα ποιός να σ’ έκλεψεν ιππότης;-

Στης αγοράς τα καπηλειά συμπότης

με κάποιους κολασμένους απ’ τον Άδη...

Κι έγραφα γράμμα πίκρας στον Πατέρα

-Θρησκεία κι οικογένεια – Πατρίδα ! –

Πως άλλαξα σε μαύρη κατσαρίδα;

Ποιό κρίμα μου βαραίνει τον αγέρα;

Γίνηκε ο κόσμος σιχαμένη μηχανή

και κάθε μέρα μου χαράζει την ποινή.

      ΓΙΩΡΓΟΣ   Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ 

ΓΟΥΣΤ. ΦΛΩΜΠΕΡ - ΜΑΝΤΑΜ ΜΠΟΒΑΡΥ (5)

αποσπάσματα από το μυθιστόρημα σε μετάφραση Κοσμά Πολίτη

*  -"Ε όχι! Γιατί να φωνάζουμε εναντίον των παθών; Δεν είναι κείνα το μόνο ωραίο πράγμα που υπάρχει στη γη , η πηγή του ηρωισμού, του ενθουσιασμού, της ποίησης, της μουσικής, των τεχνών όλων επιτέλους;"
   - "Αλλά πρέπει" , είπε η Έμμα , " ν' ακολουθεί κανείς λιγάκι και τη γνώμη του κόσμου και να υπακούει στην ηθική του"
    - "Α, μα υπάρχουν δύο ηθικές!" , αποκρίθηκε εκείνος. "Η μικρή, η παραδεγμένη, αυτή των ανθρώπων, αυτή που ακατάπαυτα αλλάζει και που φλυαρεί τόσο δυνατά, που κυλιέται χαμηλά για το τίποτα, σαν αυτό το συμμάζεμα απο ηλιθίους που βλέπετε. Αλλά η άλλη, η αιώνια, είναι γύρω μας και πάνω μας, σαν το τοπίο που μας τριγυρίζει και το γαλάζιο ουρανό που μας φωτίζει..."

* Δεν μπορεί να παλέψει κανείς με τον ουρανό, ούτε να αντέξει στο χαμόγελο των αγγέλων.

* Από το ύψωμα που βρισκόταν, όλη η κοιλάδα έμοιαζε με μιά απέραντη λίμνη που εξατμιζόταν στον αέρα....Το ποτάμι του δειλινού άρχισε σιγά σιγά να απλώνεται. Οι τελευταίες ακτίνες περνούσαν ανάμεσα από τα κλαδιά και της θάμπωναν τα μάτια. Εδώ κι εκεί, ολόγυρά της, στα φύλλα  ή στο χώμα έτρεμαν κάποιες φωτεινές κηλίδες, που έμοιαζαν με φτερά μικρών πουλιών σκορπισμένα με αταξία. Παντού υπήρχε σιγή. Κάτι το πολύ ευχάριστο φαινόταν σαν να βγαινε από τα δέντρα. Ένιωθε την καρδιά της που άρχισε να χτυπά δυνατά και το αίμα που κυκλοφορούσε στις φλέβες σαν ένας ποταμός από γάλα. Τότε άκουσε πολύ μακριά, πέρα από το δάσος, επάνω απ' τους άλλους λόφους, μιά ακαθόριστη και παρατεταμένη κραυγή, μια συρτή φωνή και την άκουγε με σιωπή, αν ανακατεύεται σαν μουσική με τις τελευταίες δονήσεις των ερεθισμένων νεύρων της.

ΓΟΥΣΤ.ΦΛΩΜΠΕΡ ΜΑΝΤΑΜ ΜΠΟΒΑΡΥ (4)

 
αποσπάσματα από το μυθιστόρημα σε μετάφραση Κοσμά Πολίτη

* Όλα της φάνηκαν τριγυρισμένα από μια μαύρη ατμόσφαιρα, που ανεμιζόταν σκοτισμένη επάνω στο εξωτερικό των πραγμάτων , και η θλίψη βυθιζόταν βαθιά μέσα στην ψυχή της με γλυκά βογκητά, όπως κάνει ο χειμωνιάτικος άνεμος μέσα στους ακατοίκητους πύργους. Ήταν αυτό το ονειροπόλημα που έχει κανείς για κάτι που δε θα ξαναρθεί, η κούραση που σε πιάνει έπειτα από κάθε περιστατικό τελειωμένο , αυτή η πίκρα, τέλος, που σε φέρνει στο σταμάτημα κάθε συνηθισμένης κίνησης, ο τελειωμός ο απότομος ενός παλμού πολύωρου.

* Είχε πάντα στις άκρες του στόματος την ακίνητη εκείνη σύσπαση που ρυτιδώνει τη μορφή της γεροντοκόρης και του ξεπεσμένου φιλόδοξου

*  Είχε την ασυναρτησία των κοινών και εξεζητημένων πραγμάτων, όπου ένας ξεπεσμένος συνήθως διακρίνει την αποκάλυψη μιάς ιδιόρρυθμης ζωής, τις ακαταστασίες του αισθήματος, τις τυραννίες της τέχνης και πάντα κάποια περιφρόνηση των κοινωνικών συνθηκών, πράγμα που ή τον μαγεύει ή τον απελπίζει.

* Μέσα στον κόσμο ξέρω να βάζω επάνω στο πρόσωπό μου μια σκωπτική προσωπίδα , και όμως πόσες φορές στη θέα ενός κοιμητηρίου , στο φως του φεγγαριού, δεν ρώτησα τον εαυτό μου άν δε θα έκανα καλύτερα να συναντήσω εκείνους που κοιμούνται εκεί !

ΓΟΥΣΤ. ΦΛΩΜΠΕΡ ΜΑΝΤΑΜ ΜΠΟΒΑΡΥ (3)

   
αποσπάσματα από το μυθιστόρημα σε μετάφραση Κοσμά Πολίτη

* Ο έρωτας , πίστευε εκείνη, θα φτανε ξάφνου με μεγάλες λαμπρότητες και λάμψεις - θύελλα τ' ουρανού που πέφτει επάνω στη ζωή, την αναποδογυρίζει, ξεριζώνει τις θελήσεις σαν τα φύλλα και παρασύρει στην άβυσσο ολάκερη την καρδιά. Δεν ήξερε πως επάνω στο λιακωτό των σπιτιών η βροχή κάνει λίμνες, όταν τα τρυπητά του νερού είναι βουλωμένα, κι έτσι έμεινε αναπαυμένη, όταν γρήγορα ανακάλυψε ένα ράγισμα στον τοίχο ....

* Δε φαινόταν πως περνούσε τη ζωή μόλις αγγίζοντάς την, και πως είχε στο μέτωπο το αόριστο σημάδι κάποιου υψηλού προορισμού; Ήταν τόσο λυπημένη και τόσο ατάραχη, τόσο γλυκιά και τόσο επιφυλακτική και μετρημένη, που αισθανόταν κανείς κοντά της μια κρύα γοητεία, όπως ανατριχιάζει μέσα στις εκκλησίες, κάτω από το άρωμα των λουλουδιών που ανακατώνεται με το κρύο που δίνουν τα μάρμαρα ...

* Η οικιακή μετριότητα την έσπρωχνε σε φαντασίες πολυτέλειας, η συζυγική αγάπη σε πάθος μοιχείας... ανοιγόταν μέσα στην ψυχή της ένα αόριστο βάραθρο , γεμάτο σκοτάδι

* Το υπόλευκο φως των τζαμιών λιγόστευε σιγά  με κυματισμούς. Τα έπιπλα στη θέση τους φαίνονταν σαν να γίνονταν πιό ακίνητα και σαν να χάνονταν μέσα στη σκιά, όπως μέσα σ' ένα σκοτεινό ωκεανό. Το τζάκι ήταν σβησμένο, το ρολόι χτυπούσε πάντα, και η Έμμα αόριστα θαύμαζε αυτή τη γαλήνη των πραγμάτων, ενώ μέσα της βρισκόταν τόση ταραχή

ΓΟΥΣΤ. ΦΛΩΜΠΕΡ "ΜΑΝΤΑΜ ΜΠΟΒΑΡΥ" (2)

 
αποσπάσματα από το μυθιστόρημα - σε μετάφραση  Κοσμά Πολίτη

*  Παρακολουθούσε την ευτυχία του γιού της με μιά θλιβερή σιωπή, όπως κοιτάζει ο χρεοκοπημένος άνθρωπος, μέσα από τα τζάμια, ανθρώπους καθισμένους στο τραπέζι του σπιτιού που ήταν μια φορά δικό του

* Δεν είχε ανάγκη και ο έρωτας, όπως τα ινδικά φυτά, από μιά γή προετοιμασμένη από μιά ιδιαίτερη θερμοκρασία; Οι στεναγμοί στο φως του φεγγαριού, τα πολύωρα αγκαλιάσματα, τα δάκρυα που τρέχουν πάνω στα παραλυμένα χέρια, όλοι οι πυρετοί της σάρκας και το λίγωμα της τρυφερότητας δεν μπορούσαν λοιπόν να χωριστούν από τα μπαλκόνια των μεγάλων επαύλεων, που είναι γεμάτα κάθε λογής άνεση , απο τα κρυφά σαλονάκια με τους μεταξωτούς μπερντέδες και τα πολύ χνουδωτά χαλιά, με ανθοδόχες γεμάτες λουλούδια....

* 'Επιανε ένα βιβλίο, έβλεπε ονείρατα στις γραμμές του και το άφηνε να πέφτει στα γόνατά της

* Αυτά τα έργα που δεν αγγίζουν την καρδιά, αποτραβιούνται, μού φαίνεται, από τον αληθινό σκοπό της τέχνης 

ΓΟΥΣΤ. ΦΛΩΜΠΕΡ "ΜΑΝΤΑΜ ΜΠΟΒΑΡΥ" (1)

 

αποσπάσματα από το μυθιστόρημα   σε μετάφραση  Κωνσταντίνου Θεοτόκη

*  Έκανε με συνείδηση καθημερινά το μικρό του χρέος , σαν το άλογο στο αλώνι που όλο τριγυρίζει στον ίδιο τόπο με τα μάτια δεμένα μην ξέροντας τη δουλειά που καταφέρνει

*  Η μέρα χάραζε και πάνω στα κλαριά των μηλιών, που δεν είχαν φύλλα, τα πουλιά κάθονταν ασάλευτα, ανασηκώνοντας τα φτερά τους στον ψυχρόν αέρα της αυγής...πυκνοφυτεμένα δέντρα κηλίδωναν με μαύρο μαβί χώμα την απέραντη σταχτιά έκταση που χανόταν στον ορίζοντα μέσα στο θλιβερί χρωματισμό του ουρανού

* Φορώντας στο λαιμό της κομπολόγια με χάλκινους σταυρούς, υπνωτίστηκε σιγά -σιγά με το θρησκευτικό αποκάμωμα που αναδίνουν οι άγιες τράπεζες, με το δρόσαισμα του αγιάσματος, με την ακτινοβολία των κεριών

* Μέσα της η Έμμα ήταν ευχαριστημένη που αισθανόταν τον εαυτό της φτασμένη κιόλας στο σπάνιο εκείνο ιδανικό των ωχρών υπάρξεων, όπου δε φτάνουν ποτέ οι μέτριες ψυχές. Άφησε λοιπόν τον εαυτό της να γλιστρήσει πέρα ως πέρα όλα τα στριφογυρίσματα των ποταμιών του Λαμαρτίνου, άκουσε τις άρπες στις λίμνες, όλα τα άσματα των κύκνων που πέθαιναν, όλα τα πεσίματα των φύλλων, τις αγνές παρθένες που ανέβαιναν στον ουρανό και τη φωνή του Άναρχου Θεού , που μιλούσε στις λαγκαδιές. Τα βαρέθηκε όλα, δε θέλησε να το ομολογήσει, εξακολούθησε από συνήθεια, έπειτα από ματαιότητα, και παραξενεύτηκε που αισθάνθηκε τον εαυτό της ήρεμο χωρίς καμιά θλίψη στην καρδιά ούτε και καμιά ζαρωματιά στο μέτωπο.

JOHN STEINBECK Ο ΔΡΟΜΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΦΑΜΠΡΙΚΕΣ (2)

 

(αποσπάσματα από το έργο  σε μετάφραση Κοσμά Πολίτη)

*  Ο Δόκτορας , ωστόσο, εξακολουθούσε ν' αγαπάει την αλήθεια, μόλο που ήξερε πως δεν την αγαπά όλος ο κόσμος και πως είναι μιά επικίνδυνη ερωμένη

* Μια μουσική αντηχούσε μέσα στ' αυτιά του Δόκτορα, ένας ήχος από φλάουτο, γλυκός και διαπεραστικός. Έπαιξε μια μελωδία που δεν μπορούσε να τη συγκρατήσει, και πλάϊ σ' αυτή, σαν συνοδειά, ο βαρύς ήχος από το αφρισμένο κύμα που αναδύεται. Το φλάουτο ανέβαινε ψηλά σε σφαίρες ασύλληπτες απότην ακοή και εξακολουθούσε ως εκεί πάνω η απίθανη μελωδία. Ο Δόκτορας αναρρίγησε, τα μάτια του δακρύζανε, απόμεινε σαν να κοιτούσε μιαν απόκοσμη ομορφιά.Τα μάτια της κοπέλας ήταν ανοιχτόγκριζα και λάμπανε ολοκάθαρα, τα μαύρα της μαλλιά κυμάτιζαν ανάλαφρα πάνω στο πρόσωπό της. Μιά εικόνα έξω από το χρόνο.....Απόμεινε στη θέση εκείνη κι αφουγκραζόταν τη μουσική όσο ανέβαινε η θάλασσα και σκέπαζε τις πέτρες. Με το χέρι του χτυπούσε το ρυθμό, το απόκοσμο φλάουτο έπαιζε μέσα στο μυαλό του..Τα μάτια της ήταν ανοιχτόγκριζα, τα χειλια της χαμογελούσαν ανασαίνοντας μέσα σε μιάν ουράνιαν έκσταση. .... Μέσα στο μυαλό του Δόκτορα, μια μουσική αρχινούσε να τονίζεται, το μονότονο πρελούντιο του Μοντεβέρντι  Hor ch' el Ciel e la Terra , το θλιμμένο και καρτερικό μοιρολόϊ του Πετράρχη για το χαμό της Λάουρα

 

JOHN STEINBECK - CANNERY ROW (1)

αποσπάσματα από το έργο  "Ο ΔΡΟΜΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΦΑΜΠΡΙΚΕΣ" σε μετάφραση ΚΟΣΜΑ ΠΟΛΙΤΗ

*  Ο γέρος στάθηκε και γύρισε να δει. Σταμάτησε κι ο Άντυ. Τα βαθιά ολόμαυρα μάτια κοιτάζανε τον Άντυ,σαν να σάλεψαν τα χείλια. Ό,τι συνέβη τότε, ποτέ δεν μπόρεσε ο Άντυ να το εξηγήσει ούτε να το ξεχάσει. Τα μάτια μεγάλωναν, μεγάλωναν ολοένα, ώσπου σκεπάσανε ολόκληρο το κορμί κι εξαφανίστηκε ο Κινέζος. Απόμεινε μονάχα ένα μάτι, ένα πελώριο μαύρο μάτι, μεγάλο σαν μιά πόρτα εκκλησιάς . Ο Άντυ κοίταξε μέσ' απ' τη μαύρη πόρτα που ήταν διάφανη και φωτερή και είδε ν' απλώνεται ένας κάμπος πλατύς κι ερημικός, απέραντος, μόνο που τέλειωνε σε μια βουνοσειρά φαντασμαγορική, κάθε βουνό ήταν σκαλισμένο σαν το κεφάλι αγελάδας ή σκυλιού και όλος ο τόπος γεμάτος μανιτάρια. Ολάκερος ο κάμπος σκεπασμένος με σπανή αγριάδα, με ξεροβούνια εδώ κι εκεί. Σε κάθε ξεροβούνι καθόταν, στην κορφή, μιά μαύρη καρακάξα. Κι ήταν τόση μοναξιά- τόσο μια παγωμένη ερημιά, που ο Άντυ άρχισε το αναφιλητό, γιατί βρισκόταν ολομόναχος στον κόσμο, δίχως κανέναν, μονάχος του, ολομόναχος...

* Το περιστατικό αυτό έκανε τον Δόκτορα να δίνει την ακόλουθη συμβουλή σε όποιον είχε λόγο να εκδικηθεί μιά Τράπεζα¨"Νοίκιασε μια θυρίδα , κλείσε μέσα ένα φρέσκο σολομό και ταξίδεψε μακριά για έξι μήνες"

* - Δε μου λές, Δόκτορα, τα ψεύτικα δόντια είναι φαρμακερά;
 - Ό,τι βγαίνει από το στόμα του ανθρώπου είναι φαρμακερό", είπε ο Δόκτορας τονίζοντας τα λόγια του

* Είναι η μαργαριταρένια ώρα - η στιγμή ανάμεσα στη μέρα και στη νύχτα, που σταματά το διάβα του ο χρόνος και στοχάζεται τον εαυτό του

Ο ΕΡΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΛΑΙΔΗΣ ΤΣΑΤΤΕΡΛΥ (3)

Αποσπάσματα από το έργο του  D.H. LAWRENCE , σε μετάφραση ΓΙΑΝΝΗ ΣΠΑΝΔΩΝΗ

*  Κανείς δεν έχει πιά τσαγανό. Αυτοκίνητα, κινηματογράφοι κι αεροπλάνα τους ρούφηξαν την τελευταία ικμάδα τους. Κάθε γενιά ανατρέφει μιαν άλλη όλο και πιό κουνελίσια γενιά, με λαστιχένιους σωλήνες για άντερα και τενεκεδένια πόδια και πρόσωπα. Τενεκεδένιοι άνθρωποι!...Χρ'ημα, χρήμα, χρήμα! Οι μοντέρνοι τύποι διασκεδάζουν σκοτώνοντας τα παλιά ανθρώπινα συναισθήματα , κάνοντας κιμά τον Αδάμ και την Εύα

* Τι ψεύτες που είναι οι ποιητές και όλοι! Μας παρουσιάζουν πως εκείνο που θέλουμε είναι το συναίσθημα την ώρα που παραπάνω απ' όλα γυρεύουμε τούτον τον διαπεραστικό, αρπακτικό, τρομακτικό αισθησιασμό

* Η υπέρτατη ηδονή του πνεύματος σου λέει! Και τι είναι τάχα αυτό για μια γυναίκα; Μα και για τον άντρα τι είναι; Απλά του κάνει σούπα το μυαλό. Για να γίνει λαγαρό και σβέλτο το μυαλό , χρειάζεται αγνό και καυτερό αισθησιασμό , όχι ανακατώματα.

* Να είσαι σίγουρος πως οι αμαρτίες σου σε βρίσκουν πάντα, ιδίως άν είσαι παντρεμένος

* Οι νέοι γίνονται θηρία επειδή δεν έχουν λεφτά για ξόδεμα. Ολάκερη η ζωή τους εξαρτάται απ' αυτό και τώρα δεν έχουν τίποτα για ξόδεμα. Να ο πολιτισμός και η μόρφωσή μας: ανέθρεψαν τις μάζες έτσι που να εξαρτώνται απόλυτα από το χρήμα για ξόδεμα- κι ύστερα το χρήμα τέλειωσε

* Το χρήμα σε δηλητηριάζει όταν το χεις και σε λιμοκτονεί όταν δεν το χεις

Ο ΕΡΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΛΑΙΔΗΣ ΤΣΑΤΤΕΡΛΥ (2)

(αποσπάσματα από το έργο του D.H. LAWRENCE - μετάφραση  ΓΙΑΝΝΗ ΣΠΑΝΔΩΝΗ)

* "- Πιστεύεις , βέβαια, πως υπάρχει κάτι το αιώνιο στο γάμο , ε; "  Εκείνη  γύρισε και τον κοίταξε
"Κλίφορντ, έτσι που το λες κάνεις την αιωνιότητα ν' ακούγεται σαν ένα βαρύ καπάκι ή μια πολύ μακριά αλυσίδα που σέρνεται πίσω σου όσο μακριά κι' αν πάς..."

*  -"Μα θα σ' αφήσουν οι εργάτες να τους υπαγορεύσεις τους όρους σου;"
    - "Θ' αναγκαστούν , άν τους το φέρω με το μαλακό, αγαπητή μου"
    - "Μα δεν μπορεί να γίνει κάποια αμοιβαία συνεννόηση;"
    - "Ασφαλώς, άν συνειδητοποιήσουν οτι η βιομηχανία έχει προτεραιότητα έναντι των ατόμων"

* Το θέμα της ιδιοκτησίας έχει γίνει πιά θρησκευτικό ζήτημα. Όπως ήταν  δα , και τον καιρό του Ιησού ή του Άγιου Φραγκίσκου της Ασίζης. Δεν πρέπει να λέμε "μάζεψε όλα όσα έχεις και δώσε τα στους φτωχούς" , αλλά " χρησιμοποίησε όλα όσα έχεις για να ενθαρρύνεις τρη βιομηχανία και να δώσεις δουλειά στους φτωχούς"

* Οι μάζες ήταν και θα είναι πάντα ίδιες. Οι σκλάβοι του Νέρωνα είχαν εξαιρετικά λίγες διαφορές από τους ανθρακωρύχους μας ή από τους εργάτες του Φόρντ . Έτσι  είναι οι μάζες: δεν αλλάζουν ποτέ. Ένα κάποιο άτομο μπορεί να ξεχωρίσει μέσα στις μάζες, δεν τις κάνει ν' αλλάξουν στο σύνολό τους. Είναι αναλλοίωτες. Αυτό είναι ένα από τα πιό ακράδαντα σημεία της κοινωνικής επιστήμης. Panem et circenses! Άρτον και θεάματα . Μόνο που η σημερινή εκπαίδευση είναι ένα κακό υποκατάστατο για τα θεάματα του τσίρκου. Το κακό είναι πως σήμερα κάναμε θάλασσα το σκέλος του θεάματος και δηλητηριάσαμε τις μάζες μας με μιά δόση μόρφωσης...
  

Ο ΕΡΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΛΑΙΔΗΣ ΤΣΑΤΤΕΡΛΥ (αποσπάσματα) 1

 Για να καταλαβουμε  για ποιό λόγο πραγματικά απαγορεύτηκε το βιβλίο
(Αποσπάσματα  από το σχετικό έργο του D.H. LAWRENCE  -σε μετάφραση Γ.ΣΠΑΝΔΩΝΗ) 

*  Η μοναδική πραγματικότητα ήταν το τίποτα και πάνω της σωριαζόταν μια ατέλειωτη υποκρισία από λόγια

* Μόνο μιά τάξη υπήρχε σήμερα: Του χρήματος. Η μόνη διαφορά ήταν στο πόσα είχες και πόσα γύρευες

* Όχι δεν είχε τέτοιου είδους τύψεις συνείδησης. 'Ηξερε πως, βασικά η συνείδηση δεν ήταν παρά φόβος της κοινωνίας ή του εαυτού σου. Τον εαυτό του δεν τον φοβόταν . Την κοινωνία όμως τη φοβόταν συνειδητά, γιατί το ένστικτό του τον διαβεβαίωνε οτι ήταν ένα κακό, μισότρελο κτήνος

* Οι οικονομικές έννοιες είναι κάτι σαν μεγάλος καρκίνος που κατατρώει τα άτομα όλων των τάξεων

* Και γεννοβολούσε μια καινούργια ράτσα που το μόνο που καταλάβαινε ήταν το χρήμα, τα κοινωνικά θέματα κι η πολιτική. Από αισθαντικότητα τίποτα. Πεθαμένη ! Μισοπτώματα όλοι τους. Πως μπορείς να βγάλεις άκρη με τα μισοπτώματα; .... Αχ Θεέ μου, τι έχει κάνει ο άνθρωπος στον άνθρωπο; Τι έχουν κάνει οι ηγέτες στους συνανθρώπους τους; Πως τους κατάντησαν έτσι; Μα τούτο εδώ είναι εφιάλτης

* Οι ευγενείς έφευγαν και πήγαιναν σε πιό ευχάριστα μέρη, όπου μπορούσαν να ξοδεύουν τα λεφτά τους χωρίς να χρειάζεται να βλέπουν πως κερδίζονται

*  Οι ανθρακωρύχοι δεν είναι τόσο διακοσμητικοί όσο τα ελάφια , μα είναι πολύ πιό προσοδοφόροι

"ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΤΗ ΛΑΟΥΡΑ ΔΙΑΣ" - CARLOS FUENTES

 

αποσπάσματα από το "ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΤΗ ΛΑΟΥΡΑ ΔΙΑΣ" (μετ. Κατ. Ρούφου) 

1. Γνώριζα την ιστορία . Αγνοούσα την αλήθεια

2. Τι σημαίνει επαναστάτης;  - Είναι μια αυταπάτη από την οποία πρέπει να βγαίνει κανείς στα τριάντα του

3. Ο καλλιτέχνης ξέρει καλύτερα : η τέχνη του δεν αντανακλά την πραγματικότητα. Την καθιερώνει

4. Τις επαναστάσεις τις κάνουν πάντα οι αριστοκράτες και οι εργάτες, αλλά τις κερδίζουν οι αστοί

5. Ήταν αποχαιρετισμοί :ήταν οράματα χαμένα για πάντα , ήταν τα ψέματα τ' ουρανού , που στη γη ονομάζονται  "πολιτική" . Ανάμεσα στα δυό ψέματα φτιάχνουμε μιά επώδυνη αλήθεια "την ιστορία"

6. Έχουμε κλάψει τόσο πολύ που θ αναγνωρίσουμε το μέλλον όταν έρθει

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ (Ολιγόλεκτα 2)

    I

Χρόνος της λήθης:
Ψηλά στο κυπαρίσσι
φτερουγίζοντας
ο μικρούλης άγγελος-
παιγνίδι φωτός

     ΙΙ

Σβήστε τα φώτα!
Στο βάθος της λύπης μου
-φτωχή μου σάρκα-
ένα παιδί κοιμάται,
συλλέκτης άστρων...

  ΙΙΙ

Τριγμοί στη σκάλα,
λέξεις αλυχτούν...
Αρνούμαι τη φωνή μου.
Γέμισα στέρνες.
Πως να μετρήσω τ' άστρα

IV

Στάζουν τα δέντρα
πάντοτε λυπημένα.
Άγρυπνες νύχτες...
Ως το βάθος του κόσμου
κλαίει ο Θεός...

    V

Το μέγα ψεύδος
στην είσοδο του Χρόνου,
παραλήρημα
στα χείλη των νεκρών:
"Τί τα έσχατα ;"

    VI

Κοιτάζει πάλι
στην αντίπερα όχθη...
Πυρακτωμένος
ο ουρανός στάζει φώς.
Υστερόγραφο....

ΓΙΩΡΓΟΣ  Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΠΟΙΗΣΗ (Ολιγόλεκτα)

     Ι

Στάχτη στα χείλη

και σπασμένες εικόνες...

Πως να μιλήσω;

Ζηλεύω τις καμπάνες

της Ανάστασης...

ΙΙ

Ριγούν τα φύλλα.

Χαμένος στο σκοτάδι,

τυφλός ραψωδός

τις παιδικές προσευχές

ξαναθυμούμαι

ΙΙΙ

Όταν βραδιάζει

νοσταλγώ ενός ρόδου

το παράπονο.

Οι άγραφες σελίδες

φλέβες του Θεού

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

CESAR VALLEJO

Μερικές φορές πηγαίνω ενάντια σε όλα τα ενάντια, 
κι είναι στιγμές που είμαι το πιό μελανό ύψος των κολοφώνων
στο μοιραίο της Αρμονίας 


"TRILCE"  LIV

ΟΙ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΕΣ - ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΗΣ

........

ΦΑΣΟΥΛΗΣ

Πάνε λοιπόν στο διάολο του Έθνους οι πατέρες

ΠΕΡΙΚΛΕΤΟΣ

Μη μου μιλείς βρε Φασουλή ποσώς για τέτοιες λέρες,

γιατί καθώς κατάλαβα κι εγώ εκ των υστέρων

τα χάλια μας οφείλονται στο σμήνος των πατέρων.

ΦΑΣΟΥΛΗΣ

Και που να μάθεις , Περικλή, τα μυστικά των όλα!

θα βγούν στο φως εγκλήματα φρικτά, κεραυνοβόλα.

ΠΕΡΙΚΛΕΤΟΣ

Αυτά λοιπόν τα φοβερά ενώπιον μου δείξον

ΦΑΣΟΥΛΗΣ

Άκουσον φίλε Περικλή, κι αν ημπορείς μη φρίξον!

πλην και το μέτρον, άνανδρε, πρέπει φρικτόν να γίνει

να δείς άν είναι βουλευταί ή σαρκοβόρα σμήνη.

Σου προσφέρουν εκείνοι μια θέση

και την παίρνεις εσύ αδερφέ ,

πλην αμέσως κι αυτοί για πεσκέσι

το μισό σου γυρεύουν λουφέ.

Για σχολεία, γεφύρια και άλλα,

του κουβέρνου παράδες ζητούν,

βοηθήματα βγάζουν μεγάλα,

όλα όμως αυτοί τα κρατούν.

Κι όταν θέλουν ν' αφήσουν το κόμμα,

γιατί άλλον δεν τρώνε παρά,

δυό συχνάτσες τους βάζουν στο στόμα,

κι έτσι μένουν στην ίδια πλευρά.

Και κατηγορητήρια κατόπιν σου προτάττουν

δι΄όσα έπραξαν αυτοί, θα πράξουν και θα πράττουν,

που έπρεπε επιτροπή και από μας να γίνει

με πέλεκυν αμείλικτον τας πράξεις των να κρίνει

και ύστερα, συνδικαστά, κάθε γνωστό μπερμπάντη

να τον τινάξουμε κι οι δυό στην Κόλαση του Δάντη,

έξω φρενών κραυγάζοντες : "εδώ, εδώ ιντράτε,

όνι σπεράντα , αίσχιστοι, δια παντός λασσάτε" ....

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΗΣ

"Ο ΦΑΣΟΥΛΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ"

EMILY DICKINSON - FRAGMENTA (4)

191

If Summer were an Axiom

what sorcery had Snow?

Αν το καλοκαίρι ήταν ένα Αξίωμα

ποιά μαγεία θα είχε το χιόνι;

193

Christ will explain each separate anguish

in the fair schoolroom of the sky

Ο Χριστός θα εξηγήσει κάθε απορία ξεχωριστή

στη χαρούμενην αίθουσα τ' ουρανού

204

Some scarlet patches on the way

compose an evening sky

Λίγα άλικα μπαλώματα στο δρόμο

συνθέτουν ένα βραδινόν ουρανό

214

Inebriate of Air am I

and debauchee of Dew

Μεθυσμένη από Αέρα ειμ' εγώ

κι άσωτη από Δροσιά

223

I came to buy a Smile today -

but just a single smile

Ήρθα ν αγοράσω ένα χαμόγελο σήμερα,-

αλλά μόνον ένα χαμόγελο

Απόδοση Γ.Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

EMILY DICKINSON - FRAGMENTA (3)

(163)

Roses of a steadfast summer

in a steadfast land

where no Autumn lifts his pencil -

and no Reapers stand!

Ρόδα ενός σταθερού καλοκαιριού

σε μιαν αναλλοίωτη χώρα

που το Φθινόπωρο δε βάζει το μολύβι του

και δεν υπάρχουν Θεριστές !

(169)

The faded syllables / that quickened us like wine

Οι ξεφτισμένες συλλαβές/ που μας μεθούσαν σαν κρασί

(173)

But who am I/ to tell the pretty secret/of the Butterfly

Αλλά ποιά ειμ' εγώ /που θα πω τ' όμορφο μυστικό/ της πεταλούδας;

(182)

A memorial crumb ένα αναμνηστικό ψίχουλο

(187)

Butterflies "that bloom" - πεταλούδες, που ανθίζουν

Απόδοση Γ.Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

EMILY DICKINSON - FRAGMENTA (2)

(121)

Για κάθε εκστατική στιγμή

πρέπει να πληρώσουμε ένα φόβο

σε γνωστή και τρομερήν αναλογία

με την έκσταση.

Για κάθε αγαπημένην ώρα -

σκληρή ελεημοσύνη ετών -

πικρά κερδισμένες δεκάρες

και κάσες γεμάτες με δάκρια

(128)

Γράψτε μου πόσες νότες υπάρχουν

στην έκσταση του μικρού κορυδαλλού

ανάμεσα στους έκπληκτους κλώνους

(130)

And softly to the altered air

horries a timid leaf

Κι απαλά στο γέρικον αγέρα

τρέμει ένα φοβισμένο φύλλο

(141)

Sparrows, unnoticed by the Father -

Lambs for whom time had not a fold

Σπουργίτια, που δεν πρόσεξε ο Πατέρας,

Αμνοί, που ο χρόνος τους δεν είχε μια πτυχή

(163)

My little gypsy being

η μικρή μου γύφτισσα ύπαρξη

Απόδοση Γ.Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

EMILY DICKINSON - FRAGMENTA

1. Behind me - dips Eternity

before me - immortality

myself -the Term between (721)

Πίσω μου - βουλιάζει η Αιωνιότητα

μπροστά μου - η Αθανασία

εγώ - το σύνορο μεταξύ τους

2. Too near to God - to pray

too near to Heaven - to fear (716)

Πολύ κοντά στο Θεό για να προσευχηθεί

πολύ κοντά στον ουρανό για να φοβάται

3. Remorse is cureless - the Disease

not even God - can heal-

...The Adequate of Hell (744)

Η τύψη είναι αθεράπευτη - η Αρρώστια

που ούτε ο Θεός μπορεί να γιατρέψει

...το ισοδύναμο της Κόλασης

4. To wait an hour is long

If love be just beyond

To wait Eternity is short

If love reward the End (781)

Να περιμένεις μιαν ώρα είναι πολύ

αν η Αγάπη έχει πιά περάσει -

να περιμένεις αιώνια είναι λίγο

αν η Αγάπη το τέλος ανταμοίβει

Απόδοση στα Ελληνικά Γ.Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΚΑΙ ΟΥ ΒΑΡΒΑΡΟΣ

"...τριών τούτων ένεκα χάριν έχειν έτυχε: Πρώτον μεν οτι άνθρωπος εγενόμην και ου θηρίον , είτα οτι ανήρ και ου γυνή, τρίτον οτι Έλλην και ου βάρβαρος "

Διογένης Λαέρτιος (Περί βίων δογμάτων και αποφθεγμάτων των εν φιλοσοφία ευδοκιμησάντων) - Αποδίδεται στο Θαλή το Μιλήσιο

Όταν υπόσταση πράσινου παίρνει το χόρτο

έτσι ώστε μοιάζει να μιλά

λύπη εγώ νιώθω και πίκρα

που Έλλην δεν είμαι.

Όταν γύρω απ' τους σπόρους στολίζονται

τα μήλα με τη θεία σάρκα των μήλων

κι ο άνεμος τα στρογγυλεύει

λύπη εγώ νιώθω και πίκρα

που Έλλην δεν είμαι.

Όταν διαβαίνει κι η τρανή παγωνιά

και μας σκεπάζει με την αυτής μεγαλειότητα,

και μας αφήνει να ' μαστε μονάχα η δική της σκιά

που μόνο και πάντα από κάτω πετά

σαν ψάρι που στη θάλασσα τη μεγάλη κολυμπά-

λύπη εγώ νιώθω και πίκρα

που Έλλην δεν είμαι.

Όταν είμαι, όταν υπάρχω

κι όταν γι αυτά τα δυό δε νιώθω λύπη

πίκρα με πιάνει ωστόσο που Έλλην θα μπορούσα να' μαι

αλλά δεν είμαι

NICHITA STANESCU

(μετάφραση Στ. Δεληγιώργης , Β. Ιβάνοβιτς - από το βιβλίο Εγώ δεν είμαι άλλο από μια κηλίδα αίμα που μιλάει)

Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΠΑΠΑΓΑΛΟΣ

Σταλμένος δώρο απ' το Αννάμ,

ωραίος κόκκινος παπαγάλος

σαν το μπουμπούκι της ροδακινιάς

μιλώντας τη λαλιά των ανθρώπων.

Κι έκαναν και σ' αυτόν ως κάνουν

στους ρήτορες και τους σοφούς.

Ένα γερό κλουβί εστήσανε

κι εκεί τον φυλακίσαν

PO CHU-YI

(μετάφραση Αμαλία Τσακνιά - από το βιβλίο Κινέζικη ποίηση)

ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ

Ήταν στη Ζάκυνθο....Χλιαρό, απαλό το μεσημέρι,

Μες στο χειμώνα ανάσαινε ξανθό το καλοκαίρι.

Άπλωνε ο ήλιος τα χρυσά στρωσίδια στους ελαιώνες,

Κρεμούσαν οι κληματαριές τα πορφυρά σταφύλια

Στις φράχτες που ανεβαίναμε τρυγώντας ανεμώνες

Έπαιζε η σπίθα του φωτός και των πουλιών η τρίλλια.

Κι ο κυνηγός σημάδεψε και με την τουφεκιά του,

Που αρμονιζότανε κι αυτή μες στην ωραίαν ημέρα

Στον αλαφρό λιγόθυμον ανασασμό του αέρα,

Δυό μαύρα σπαθωτά φτερά κατέβηκαν μπροστά του.

Μακαρισμένος θάνατος τον έρριξε στο χώμα

τον κότσυφα το σφυριχτή στην ώρα απάνω που

Το λαμπερό του βύθιζε κεχριμπαρένιο στόμα

στο μέλι ενός καρπού

ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ

(Από τη συλλογή "ΤΑ ΘΕΙΑ ΔΩΡΑ")

ΦΩΤΗΣ ΑΓΓΟΥΛΕΣ - ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Να’ μαι, ξανάρθα πίσω.
Κι έχω τραγούδια να σας πω πολλά
μα πριν σας τραγουδήσω,
που είν’ τα κρίνα;
Που είν’ τα γιασεμιά;
Έχω μια θλίψη να κοιμίσω.

ΣΤΑΥΡΟΙ

Τόσοι σταυροί που στήθηκαν
τόσοι σταυροί που θα στηθούνε,
εμάς μονάχα με σταυρούς
μπορούν να μας μετρούνε.

Σταυροί, παντού σταυροί.

Είμαστε "οι αδάκρυτοι κι οι αγέλαστοι".
Δεν κλαίμε, ούτε γελούμε.
Τα σπίτια μας καπνίζουνε
πεινούνε τα παιδιά μας, δεν λυγούμε
ήρθαμε να χαράξομε του πόνου μας τα σύνορα
και στήνουμε σημάδια και περνούμε.

Σταυροί, παντού σταυροί.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Το σπαραγμό σου Ελλάδα μου, ποια νύχτα θα μου κρύψει;
Ποιος πόνος θα μου πει;
Ξεπέρασα τον πόνο πια και τη βαθιά μου θλίψη,
κι έφτασα στη σιωπή.
Και στέκω εμπρός σ’ ένα σωρό ρημάδια και συντρίμμια,
κι ούτε μια δέηση να πω μπορώ, και ούτε μια βλαστήμια.

Βιογραφικά στοιχεία του Φώτη Αγγουλέ και πολύ περισσότερα ποιήματα μπορείτε να δείτε http://www.sarantakos.com/liter/aggoules.html

ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ (ΑΠΟ ΤΑ ΤΡΙΟΛΕΤΑ)

1

Πληγή

Αιώνιε, στους αιώνες των αιώνων

θα πάσχεις απ' τ΄ανθρώπινό μου "εγώ"

με τις κραυγές μου θα σε κυνηγώ

Αιώνιε, στους αιώνες των αιώνων.

Κι αν μ' αφανίσεις θα σωπάσω μόνον

Μα, όταν έξω από το σώμα σου θα βγω

Αιώνιε. Στους αιώνες των αιώνων

πληγή ανοιχτή το ανθρώπινό μου " εγώ"

3

Σφαγείο

Ο κόσμος είναι απέραντο σφαγείο

Κι ο Θεός αίμα διψά και κρέας πεινά

δεν ζούμε ως τ' ουρανού τα πετεινά

ο κόσμος είναι απέραντο σφαγείο

"Κι άξιον εστί το εσφαγμένο αρνίο!"

ψάλλουν των αγγέλων τα ωσαννά...

Ο κόσμος είναι απέραντο σφαγείο....

κι ο Θεός τις ίδιες σάρκες του πεινά.

ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ

Από τη συλλογή ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ (1931)

ΚΑΙΡΟΝ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟΝ

καιρόν πολύ καιρόν αφού ο άνεμος

παράτησε το δέρμα των ζώων

και τα υγρά λέπια των φύλλων

τα δέντρα τρέμουν ακόμη

στου φεγγαριού το κατώφλι

κρυώνω στο δάσος μα θέλω

πρώτα να πλύνω τις λέξεις μου με αφρό

της νύχτας και με νερό σκοτεινό

βρώμικες είναι οι λέξεις μου καθώς

μέσα σ' εκατομμύρια στόματα συρθήκαν

ADRIAAN DE ROOVER (1923 - )

(μετάφραση Άρης Δικταίος)

ΑΙΘΡΙΑ

Ύστερα από τόσα

σύννεφα

ένα, ένα

βγαίνουν

τ' αστέρια

Ανασαίνω

τη δροσιά

που μ' αφήνει

τ' ουρανού

το χρώμα

Βλέπω τον εαυτό μου

εικόνα

περαστική

μπασμένη σ' έναν

αθάνατο

κύκλο

GIUSEPPE UNGARETTI

(μετάφραση Άρης Δικταίος)

ΟΙ ΖΗΤΙΑΝΟΙ

Κάποτε χτύπησε την πόρτα μου ο Θεός

σαν το ζητιάνο, με ντουρβά και με μπαστούνι.

Θαρείς και είχε κοιμηθεί απάνω σ΄άχερα

κ' ευώδιαζε σαν κάμπος του Ιούνη.

Στάθηκε στο κατώφλι μου και με παρακαλούσε.

Εκείνο τον καιρό είμουν μικρόψυχος

γιατ' είχα πράγματα πολλά και τιποτένια:

μαύρο κουστούμι , γιακά κολαριστό, βιβλία δερματόδετα,

κι έτσι που είμουνα χορτάτος

με έτρωγε στα σοβαρά η έγνια

τι ΄ναι καλύτερο: να ζει κανείς ή να πεθαίνει.

Τίποτα δεν του έδοσα - δεν είχα χέρια.

Μονάχα ντράπηκα πολύ

σαν είδα τα μάτια του

γαλάζια απ' τη δύση ως την ανατολή,

ο Θεός έφυγε,

μα η πόρτα έμεινε ανοιχτή

και μ΄έσυρε κάποια φορά και μένα,

δίχως κολλάρο και βιβλία στα ξένα.

Για το ταξίδι μούδωσε ένα δισάκι,

ένα γέλιο παιδιάστικο,

πένθη πολλά και προσβολές στο μπογαλάκι

και μιά ασημένια ανάμνηση απ' τη μανούλα.

Τώρα στην πόλη τριγυρνώ και το Θεό γυρεύω.

Ξέρω, περνάει από δω μ' ένα μπαστούνι και ντουρβά

Κάποτε θ' ανταμώσουμε

μα δε θα υποφέρω πιά

γιατί δεν έχω απάνω μου τίποτα τιποτένιο.

Μαζί του θα με πάρει. Θα σταθούμε στη γωνιά,

καταμεσίς στον ήλιο, με το σκούφο στα χέρια.

"Λίγη αγάπη, Χριστιανοί, σας ικετεύουμε -

ανοίξτε την καρδιά σας!"

JIRI WOLKER (1900-1924)

Μετάφραση Ντίνος Χριστιανόπουλος - Κάρολος Τσίζεκ "ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ" (Πρωτοχρονιά 1959)

PELAGOS

Η συμφορά βάφεται την αυγή

στη γέφυρα κάποιου ναυαγοσωστικού

και στην όψη των ανθρώπων

τη στιγμή που θα μιλήσουν.

Η γη με τις τσέπες γεμάτες βότσαλα

φερμένα από το κύμα της παλίρροιας,

ορκίζεται στους ουρανούς

πως απαρνήθηκε τον άνθρωπο.

Κι ο άνθρωπος βλέπει μόνο φλούδες ρυπαρές,

ανόσια συντρίμμια από σκεβρωμένα προσωπεία

κι αποφασίζει να λυτρωθεί από τη Μνήμη

μητέρα των Μουσών.

FRANCIS PONGE

(Από τη συλλογή "Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ" ) - μετ. Χριστόφορος Λιοντάκης

ΤΑ ΠΡΩΪΝΑ ΚΕΛΕΥΣΜΑΤΑ

Ας πάμε εμπρός

Τα πρωϊνά κελεύσματα των τοξοτών

καταλαμβάνουν το κέντρον της καρδιάς μας

Σπόρος ο λόγος των ποιητών

Και το τριφύλλι των παιδιών στο στήθος των μανάδων

χαρμόσυνον σαν άφιξις λευκών ιστιοφόρων

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

(Από τη συλλογή ΑΙ ΓΕΝΕΑΙ ΠΑΣΑΙ Ή Η ΣΗΜΕΡΟΝ ΩΣ ΑΥΡΙΟΝ ΚΑΙ ΩΣ ΧΘΕΣ)