ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

Χριστέ , η αποκαθήλωση αργεί να γίνει
ακόμα αργεί και δυό χιλιάδες χρόνους
πως του Σταυρού Σου αψηφάς τους πόνους
κι’ η πλάση απ’ τη χολή Σου πίνει;

Αιώνες τώρα το φαρμάκι αφήνει
η κάστα που σε σταύρωσε. Και θρόνους
κρατεί και θύει σ’ υποχθόνους
θεούς και ψεύτη δάκρυα χύνει ,

τάχα για το μεγάλο σου μαρτύριο.
Μα πάντα μένει ομπρός μας το μυστήριο
και φώτισέ με αλήθεια για να βρώ,

πως το κρατάς να σε λατρεύουν τόσοι
χωρίς ποτέ τους νάχουν μετανιώσει
αθώο που Σε καρφώσαν στο Σταυρό!

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΣΟΥΡΗΣ (1919 - )

από την ποιητική συλλογή "Σεμπρεβίβες"

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΙΑΚΟΣ (2)

"Εν τοσούτω απεδειλίασαν και αυτοί οι πολεμούντες κατά τον Ποριά, και εζήτησαν εν τη φυγή την σωτηρίαν των. Μόνος ο Διάκος και ολίγοι των οπαδών του, μιμούμενοι το παράδειγμα του, ησθάνθησαν οτι εκεί απέθανεν ο Λεωνίδας. Τω όντι, ότε ο ψυχουιός του, βλέπων λιποτακτούντας τους άλλους, τον παρεκίνει εγκαταλειπόμενον να φύγη και αυτός εις ωφέλειαν εν άλλη περιστάσει της πατρίδος, και τω έφερε τον ίππον, εκείνος απεκρίθη "Ο Διάκος δεν φεύγει". Εν τοσούτω επιπίπτουν οι εχθροί, φονεύεται έμπροσθέν του ο αδερφός του, εμπλέκεται αυτός εν μέσω των εχθρών και μόλις μετά 10 στρατιωτών μεταβαίνει εις τινας τραχείας πέτρας, τα Μανδροστάματα, της μονής Δαμάστας, όπου τοποθετείται και μάχεται ολόκληρον ώραν. Φονεύονται οι ακόλουθοί του εκτός του ψυχουιού του, τραυματίζεται και αυτός εις τον δεξιόν ώμον, πίπτει το τουφέκι του, ανθίσταται βαστών διά της αριστεράς χειρός την πιστόλαν, γνωρίζεται περικυκλούται, και συλλαμβάνεται ζων και καταιματωμένος... Τελειωθείσης της μάχης , οι πασάδες ώδευσαν προς το Ζητούνι, συνεπάγοντες μετά του ψυχουιού τον Διάκον, όν διέταξαν να οδεύη πεζός έμπροσθέν των χάριν της κενοδοξίας των. Αλλά φοβούμενοι μη κρυβή ή φύγη, τον εκάθισαν μετ' ολίγον εφ ημιόνου πεδικλωμένον.Την δε νύκτα αφ' ου έφθασαν εις Ζητούνι, τον έφεραν έμπροσθέν των, παρόντος και του εντοπίου Χαλήλμπεη, και εζήτουν να μάθωσι τα περί της επαναστάσεως. Ο Διάκος τοις είπεν αφόβως οτι το έθνος όλον των Ελλήνων απεφάσισε να χαθή ή να ελευθερωθή. Θαυμάσας ο Μεχμέτης του ανδρός την παρρησίαν, τω είπεν, οτι πρόθυμος ήτο να τον ιατρεύση, αν ήθελε πιστώς να τον υπηρετήση. "Δεν δε υπηρετώ", απεκρίθη ο Διάκος. "Αλλά και άν σε υπηρέτουν δεν θα σε ωφέλουν" . "Θα σε σκοτώσω" επανέλαβε ο πασάς, άν δεν με υπηρετήσης" "Η Ελλάς" απήντησεν εκείνος "έχει πολλούς Διάκους" . Την δε ακόλουθον ημέραν (24 Απριλίου) εξεδόθη απόφασις να σουβλιστή. Ο δε κοινοποιήσας αυτώ την σκληράν απόφασιν, τω έδωκεν εις χείρας και το άτιμον και οδυνηρόν εργαλείον του θανάτου, και των είπε να τον ακολουθήσεη βαστών αυτό. Ο Διάκος το έρριψε καταγής αγανακτών, και στραφείς προς τους περιεστώτας Αλβανούς "δεν ευρίσκεται τις" είπε "να με σκοτώση; Διατί αφήνετε τους Ανατολίτας να με παιδεύωσιν; Εγώ κακούργος δεν είμαι" . Ακούσας δε οτι άν ετούρκευεν , εσώζετο, "Χριστιανός" απεκρίθη , "εγεννήθηκα , και Χριστιανός θ' αποθάνω", Οδεύων δε εις τον τόπον της ποινής εστάθη, και ρίψας το βλέμμα επί την γελώσαν φύσιν κατά την εαρινήν εκείνην ώραν, είπε το εξής δίστιχον "Για ιδέ καιρό που διάλεξεν ο Χάρος να με πάρη / Τώρα π' ανθίζουν τα κλαδιά και βγαν' η γη χορτάρι" . Ηκολούθησε δε μετά ταύτα την πορείαν του και υπέστη καρτεροψύχως πολυώδινον θάνατον τρεις ώρας βασανιζόμενος

Σπυρίδων Τρικούπης "ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ"

ΔΙΑΚΟΣ (23-4-1821)

Μέρα τ' Απρίλη
Πράσινο λάμπος
γελούσε ο κάμπος
με το τριφύλλι

Ως την εφίλει
το πρωινό θάμπος
η φύση σάμπως
γλυκά να ομίλει

Εκελαδούσαν
πουλιά πετώντας
όλο πιό πάνω

Τ' άνθη ευωδούσαν.
Κι είπε απορώντας:
Πώς να πεθάνω;

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ

Μάτια σβηστά, σκυφτή και ζαρωμένη,
με το σκισμένο στις πλάτες το μαντήλι,
την είδα σ’ ερημόκκλησο να μπαίνει
και του Χριστού ν’ ανάβει το καντήλι.

Και λες που η θεία μορφή την ανασταίνει
τ’ αχνόλευκό της, να , σαλεύει , χείλι
και προσευχή θερμή , απ’ το στήθος βγαίνει.
Σαν θύμιζαν τα νιάτα της Απρίλη

στου έρωτα κάθε βράδι την αγκάλη
πουλούσε τα πολλά τρανά της κάλλη.
Στο δρόμο τώρα ερείπιο τριγυρίζει.

Να την κυττάζει πια κανείς δε γέρνει
Μα αυτή, που ο πόθος του κορμιού τη δέρνει

αγάπης λόγια στο Χριστό χαρίζει

ΕΙΡΗΝΗ ΔΕΝΤΡΙΝΟΥ (1879-1974)

Η Ειρήνη Δεντρινού πεζογράφος, ποιήτρια, λογία και δοκιμιογράφος έζησε στην Κέρκυρα . Ως ποιήτρια διαμορφώθηκε μέσα στο κλίμα της επτανησιακής σχολής. Εργα: Τα σοννέτα (1916), Εξαγνισμός (1923)

Άλλα στοιχεία γι' αυτή δείτε http://www.translatum.gr/journal/2/ionian-translators.htm

και http://www.sarantakos.com/kibwtos/dentrinou_soneta.html

ΠΕΡΑΣΤΙΚΗ ΧΑΡΑ

Άσε με ρόδο της χαράς, τη δρόσο σου να πιώ
απόψε που μου γέλασε έν' αστέρι
κι ήρθε δειλό και κύλησεν από τον ουρανό
μεσ' στ' ανοιχτό μου χέρι...

Πόσον καιρό σε πρόσμενα λαχταριστά να ρθείς
καθάριο φως σε μένα
να λάμψουν απ' το φέγγος σου τα μάτια της ψυχής
τα νυσταγμένα...

Καθώς, ύστερα απο βροχή, στον κήπο τον υγρό
η βλάστηση ευωδιά και ξανανειώνει
ίδια στα φύλλα της καρδιάς μου εκύλησες νερό
και μούδιωξες την πάχνη και το χιόνι...

Τα χείλη άνοιξαν άλικα πάνω απο δυό σειρές
λευκότατα λουλούδια
κι επέρασαν οι στοχασμοί σαν αηδονιών φωνές
και στον αγέρα εχύθηκαν τραγούδια...

Άσε με, ρόδο, ολάκερη τη δρόσο σου να πιώ
τώρα που σε κρατώ στα δάχτυλά μου,
για να μου μείνει κάτι τις όταν στη γή νεκρό
θα ξεφυλλάς μαζί με τη χαρά μου...

ΜΑΡΙΑ ΦΑΛΑΓΓΑ - ΓΕΩΡΓΙΟΥ "ΕΚΛΟΓΗ" (1967)

Μαρία Φαλαγγά- Γεωργίου ( 1912-1987) .
Ποιήτρια , στο νεορομαντικό και συμβολιστικό λυρικό κλίμα του μεσοπολέμου (Άγρας, Καρυωτάκης κ.λ.π.)
Έργα : Μες στην ομίχλη (1937) - Γυμνή ψυχή (1952) - Αναπόληση (1967) - Εκλογή (1967) Της ζωής και του θανάτου (1978) - Ποιήματα (1978) κ.α.

ΕΦΗ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ - ΣΚΕΥΗ ΤΑΞΙΔΙΟΥ

Ποια είναι τα σκεύη του ταξιδιού του ανθρώπου στη ζωή; Είναι ο έρωτας εκδικητής του χρόνου; Γιατί τα εκστατικά μάτια μας εκβάλλουν τους ποταμούς των δακρύων τους διαρκώς στο μαύρο; Πως σπαρταρά τρομαγμένο στην άκρη του καιρού το ανώνυμο σκοτάδι; Ποια τύψη κρύβουν οι αιμόφυρτες λέξεις μας;
Η πρώτη ποιητική συλλογή της Έφης Καλογεροπούλου «ΣΚΕΥΗ ΤΑΞΙΔΙΟΥ» δίνει την ευκαιρία στον αναγνώστη να στοχαστεί πάνω σε θεμελιώδη ερωτήματα της ύπαρξης , να επιχειρήσει την κατάβαση στο βαθύ πηγάδι της ψυχής του . Η ποιήτρια ψηλαφεί τη χαμένη αθωότητα, μετρώντας μία- μία τις νύχτες του έρωτα , εκθέτει την τελευταία θλίψη, το ιδιαίτερο κλάμα κάθε αγάπης : «ποιος έρωτας με χτύπησε/ και άδειασαν από αίμα τα φιλιά που φεύγεις…» (Λαύριο)
Βυθίζεται αργά σε μια θάλασσα λήθης .Διπλώνει μέσα στη λύπη τη γλώσσα της, γυρεύει την οίηση του εαυτού της.
Με ποιήματα φωτοβολίδες, με ποιήματα κραυγές στην έρημο, με τσακισμένες λέξεις με λέξεις που ξεπλένει η βροχή , ανιχνεύει την απουσία, τις μισοχωμένες πέτρες στη λάσπη – φλέβες του χρόνου : «εξόριστη στο χτες η μέρα σήμερα..» (συνάντηση) - «η κραυγή μου θάναι κραυγή λύκου / όταν/στης ερημιάς τους γκρεμούς σαλτάρω» (πτώση) - «πάνε οκτώ ώρες / που……../ κι εγώ που ανησυχώ/ πως θα περάσουν/ τόσα χρόνια/ δίχως….» (αιωνιότητα) . Ποιήματα , όπου η ποιήτρια δείχνει τις μεγάλες εκφραστικές της δυνατότητες αντιστοιχώντας τη μνήμη του τόπου με τη μνήμη των ανθρώπων.

Μονεμβασιά
Πέτρες μισοχωμένες στη λάσπη
κορμιά φαγωμένα
σπίτια αιώνων
ακίνητα
πόσοι νεκροί κλαίνε τις νύχτες
στις πόρτες σας;
πόσες σας λέξεις ξεπλένει η βροχή;
πόσα κλειδιά σκουριάσαν στις χούφτες σας;
σε σας μιλώ
και στο υγρό το ξύλο
φλέβες του χρόνου


Το βιβλίο εκδόθηκε από τις εκδόσεις «Ενδυμίων» . Η ποιήτρια διατηρεί στο διαδίκτυο το blog http://www.kokkinikissa.blogspot.com/

MEIN LIED FUER EUROPA - GEORG FORESTIER

Η γριά Ευρώπη
δεν μπορεί να πεθάνει.
Κατ' απ' τα καμμένα σημάδια
το αίμα της κυλάει δυνατό,
κινείται μέσα από κανάλια,
αρτηρίες και φλέβες,
χτυπάει μέσα στα μέλη
και τα μέρη της καρδιάς,
ξεπλένει τ απορίμματα,
τις στάχτες και τα ερείπια
από εδώ, απ' το Ναγκάου,
Βάιχτσελ και Όντερ
χτυπάει βαθιά στην άκρη
της ακτής του Ατλαντικού, της Μάγχης.
-----
Η καρδιά της ονομάζεται Ρώμη.
Μιά άλλη Παρίσι,
Λονδίνο, Βερολίνο,
Χάγη, Μαδρίτη.
Η γριά Ευρώπη
έχει πολλές καρδιές,
πολλές κορώνες,
που δεν ξεθωριάζουν.
-----
Πές "Μόσχα" και στοχάσου:
Είσαι μόνος.
Πές "Νέα Υόρκη"
και θα σαι στα ξένα.
Η Σαγκάη , το Μπεναρές
είναι περιπέτειες.
Το Σίντνεϋ και το Ρίο
ένας χαιρετισμός από μακριά.
-------
Όπου τ΄όνειρό σου
κι αν σε πάει
πάντα στην Αθήνα,
στη Βιέννη και τ' Όσλο
ξαναγυρίζεις.
--------
Πές μόνο "Ευρώπη"
κι αφουγκράσου την καρδιά σου.
Στον πάγο ανάμεσα και τη φωτιά
τ' Απριλιού τρεμοσβήνει τ' αγέρι.
Και πιό κοντά είναι ο ουρανός
και η γη πιό γλυκιά είναι.
Είναι στενές οι κάμαρες
αλλ' μ΄αγάπη πλέριες.
Νιώθεις πυκνά τα μνήματα
το ένα πλάι στ' άλλο.
--------
Νιώθεις σε κάθε βήμα
τους προγόνους.
Αφουγκράσου την καρδιά σου:
Η Ευρώπη δεν πεθαίνει.
Όσο την αγαπάς
δεν μπορεί να πεθάνει.

Απόδοση ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

EMILY DICKINSON A sepal, petal and a thorn

A sepal, petal and a thorn
upon a common summer's morn
a flask of dew - a bee or two-
a breeze - a caper in the trees
and I am a rose

Ένα σέπαλo, πέταλo κι έν' αγκάθι
σ' ένα τυχαίο του θέρους πρωινό
ένα φλασκί δροσιάς - μιά μέλισσα ή δυό
μιά πνοή - ένα θρόισμα στα δέντρα
κι εγώ να ' μαι ένα ρόδο.

Απόδοση Γιώργος Κ. Ανυφαντής

ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΟΔΟΣ

Πύρινα σπλάχνα , πήλινο κορμί
της μοναξιάς κελάηδημα στα δάση!
Μετέωροι στου χρόνου την ορμή,
στην άγριαν ομορφιά που μας σπαράσσει.

Ποιο άδειο προσωπείο μας νοσταλγεί
με τους καρπούς ανάμεσα στα χείλη;
Ο μόνος δρόμος λέγεται σιγή,
τις λέξεις ψιθυρίζει το κοχύλι.

Και στάζει τρομαγμένη , εφηβική,
μνήμης βροχή στο δρόμο με τα φύλλα,
σαν προσευχή της ύλης , μυστική,
στης νύχτας την ατέλειωτη μαυρίλα…

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ
(από την ομώνυμη ποιητική συλλογή)

ΤΟ ΒΑΘΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

Από όλα τα μυστήρια του κόσμου το πιο βαθύ είναι η δημιουργία. Γι’ αυτό και οι λαοί και οι θρησκείες όλου του κόσμου έχουν συνδέσει το φαινόμενο της δημιουργίας με την ιδέα του Θεού. Κάθε καλλιτέχνης μετέχει μ’ όλη του την ύπαρξη, με το μυαλό, με την ψυχή και με το σώμα, στην εκ του μηδενός γένεση του έργου τέχνης.
Ποια είναι όμως τα κίνητρα της καλλιτεχνικής δημιουργίας; Ποικίλες θεωρίες έχουν αναπτυχθεί στα πλαίσια της φιλοσοφίας και ειδικότερα της αισθητικής . Μια από τις πιο πρόσφατες και ελκυστικές είναι η θεωρία της τελείωσης και της επίτασης της ζωής, που διατύπωσε ο αισθητικός Κάρολος Λαλό . Η εξιδανίκευση και τελείωση της ζωής από την τέχνη είναι σκοπός και κίνητρο της δημιουργίας. Ο καλλιτέχνης αισθάνεται την επιθυμία να αλλάξει τη ζωή, να την αποδώσει όπως αυτός την επιθυμεί και νομίζει ότι θα πρέπει να είναι, χωρίς ατέλειες, καλύτερη , ιδανικότερη. Η τέχνη πηγάζει από την επιθυμία του ανθρώπου να συμπληρώσει την ομορφιά στον αντικειμενικό κόσμο, δηλαδή τη φύση. Η ανθρώπινη νίκη στο χρόνο, η διατήρηση μιάς αιώνιας νεότητας είναι η βαθιά ψυχική χαρά, η αίσθηση ή η ψευδαίσθηση που αποκτά «ο εν παιδεία και τέχνη βιών και δημιουργών άνθρωπος» , ότι η ζωή του δυναμώνει, πλαταίνει, μεγαλώνει (ποιοτικά και ποσοτικά) , με την ενότητα και τη συναίρεση των πραγμάτων και των ιδεών, που χαρίζει η θέαση και όχι το απλό κοίταγμα του κόσμου . Η ζωή και ο κόσμος επαναλαμβάνονται και παίρνουν καινούργιο νόημα , όταν εκφράζονται με τη γλώσσα της τέχνης. Είναι αυτή η ηδονή του πνεύματος, ένα αυτοδύναμο κίνητρο δημιουργίας.
Με τον τρόπο αυτό προκύπτουν έργα – όπως αυτά των συναδέλφων μας.- Καλλιτεχνήματα που γίνονται με αποκλειστικό σκοπό την πνευματική ευχαρίστηση των δημιουργών τους. Αφιλοκερδείς καλλιτεχνικές δημιουργίες, που στόχο έχουν την αισθητική ηδονή , το βαθύτερο στοιχείο της συγκίνησης.
Και μας καλούν να νιώσουμε και μεις την αληθινή απόλαυση, που δεν είναι μόνο παθητική αποδοχή, αλλά μια εσωτερική συνεργασία με το έργο τους. Μας καλούν να αποκτήσουμε και μείς συνείδηση της προσωπικής τους δημιουργίας. Να ζήσουμε εκείνη τη φοβερή στιγμή πριν απ’ τον πρώτο μέσα στα βάθη της καρδιάς τους ψίθυρο του «Γεννηθήτω»

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

(Το κείμενο ήταν η παρουσίαση της έκθεσης ζωγραφικής των μελών του Δικηγορικού Συλλόγου Καρδίτσας στις αίθουσες της Δημοτικής Αγοράς Καρδίτσας το 2004)

ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ (ΙΙΙ)

Ανθισμένες αυγούλες
κι άνεμοι που αφέθηκα
στις φτερούγες των πόθων!
Μεθυσμένος απο χρόνο
τις κούπες της μνήμης μου
τσάκισα. Φωνή στο χάος:
Σκηνοθέτη τ' ουρανού
μεταμορφώνομαι
στο φωτεινό Σου χέρι.
Θα γίνω σκόνη,
ποτάμι αέρινο,
μα ερωτευμένη σκόνη...

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ (ΙΙ)

Αστράφτουν οι φτερούγες
στις κορυφές των θάμνων,
ραμφίζουν το φως
οι μικροί σπουργίτες.
Κρύβεται η φωνή μου
στις πέτρες που χρυσώνει
της ροδαυγής το φέγγος.
Ένα κλαδί ανθισμένο

το κράτος της μοίρας μου.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Στη μηχανή του χρόνου,
στη γλώσσα των ακτίνων
με φλογισμένα χείλη θα χαθώ,
- την ώρα που αναμμένες συννεφιές
θα σαρώνουν το πρόσωπο της γης-
να χαράξω στη φλούδα
του τελευταίου δέντρου,
χρησμό της αιωνιότητας,
τ’ όνομά σου , αγαπημένη

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ (1)

Ι

Στο φως του προσώπου σου
ανθίζουν τα δάχτυλά μου,
κλώνοι της άνοιξης .
Μ’ ένα λουλούδι στη ρωγμή
χαμογελούν οι γερασμένοι
τοίχοι των ερειπίων.
Χορεύουν οι δρόμοι.
Ψιθυρίζουν οι κήποι
στα φύλλα των ονείρων.
Πλαταίνει ο κόσμος,

ξένος προς το θάνατο.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΑΓΑΛΜΑ

Εψές αργά, τη νύχτα,
κίνησα να περπατώ
στους νοτισμένους δρόμους.
Ριγούσαν οι λεύκες.
Στα χείλη μου δυό στίχοι
ξορκίζαν τις σκιές
γιατί λιγόστευε το φως
πάνω στα πέτρινα πρόσωπα
των ανθρώπων

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΑΡΓΙΑ

Κυριακή. Στο πάρκο.
Τον αγώνα των μυρμηγκιών
αδιάφορος κοιτάζει
ευτυχισμένος ο ίδιος
στη μυρμηγκοφωλιά του.

ΣΤΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ - KARIN KIWUS

Ο κόσμος αποκοιμήθηκε
την ώρα της γέννησής σας

μόνος, με τα καθημερινά του όνειρα.
Ξυπνήστε τον ξανά,

σκληρο και γλυκό και άγριο
για μιά περιπέτεια

για μια μακριά παρτίδα πραγματικότητα,
ανίκητο στο παιγνίδι.

Karin Kiwus (1942- )
(απόδοση Γ.Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ)

ΜΕΤΡΗΣΕΙΣ

Με χρήματα , με πόντους, με βαθμούς
τα έργα της ζωής μου έχουν μετρήσει.
Κι ας μισώ τόσο πολύ τους αριθμούς
κι ας προσμένω μοναχά την άλλη κρίση.

Ποιός άνθρωπος, ποιός φίλος, ποιός,
την αξία δίχως φθόνο θ' αντικρύσει;
Σιωπηλός κι αργός ο φερετροποιός
που - τελευταίος - σωστά θα με μετρήσει.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ
(Από τη συλλογή "ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ" )

ΑΠΟΓΕΜΜΑΤΙΝΗ

Βρέχει – και κάν’ η φύσις
Ήχους τόσο γλυκούς
Το διάβασμα ν’ αφήσης
και να σταθής ν’ ακούς

Στις σκάλες, στο περβόλι,
στο γύρο της φραγής
βρέχει γλυκά – και σ’ όλη
τη χώρα και τη γης.

Βρέχει στα παραμύθια
κ’ εκείθε έχουν ερθεί
οι μάγοι οι αγαθοί
με τ’ άσπρα γένεια πλήθεια

Βρέχει στα παραμύθια…
κ’ εκείθε αργοφυσά
τ’ αγέρι , από δασά
θάμνα και κουφολίθια.

Βρέχει – και ξέρει η φύσις
Νότες τόσο γλυκές,
Το φύλλο να τσακίσης
με τις στιχουργικές.

Στης λάσπης τ’ άκρο χείλος
λοξός και σερπετός
διαβαίνει ο περιττός
της γειτονιάς ο σκύλλος

και του περιβολάρη
η σούστα ουδ’ αντηχεί:
σα νάναι σε σφουγγάρι
βουλιάζουν οι τροχοί.

Απάνω σε βιτρίνα
γραμμένα στα γυαλιά,
ξεπλένονται τα κρίνα
και τα τριανταφυλλιά,

μα έχει η πνοή φερμένα,
του κάμπου , μακρυνά,
όλα τ’ αληθινά
τα φύτρα χορτασμένα!

Τέλλος Άγρας (1899-1944)
από τη συλλογή του "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ"