Η ΠΙΣΤΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ (αποσπάσματα)

1. Μέσα στην Ανάσταση του Ιησού, στη νίκη κατά του θανάτου, κρύβεται εξιδανικευμένος και λυτρωμένος ο καημός του ανθρώπου για το εφήμερο της ζωής

2. Αν θελήσουμε να ερευνήσουμε σε τι βασίζεται ψυχολογικά η χριστιανική θρησκεία , θα ιδούμε αμέσως ότι δύο είναι οι δοξασίες που καθορίζουν τη φυσιογνωμία της: ο νόμος της αγάπης και η ανάσταση των νεκρών, Το πρώτο αποτελεί μια προσφορά στην κοινωνική πραγματικότητα, το δεύτερο μιαν εποικοδομητική επαγγελία, προορισμένη να στηρίξει , μέσα στην ενδόμυχα ιδιωτική σφαίρα, την πορεία της ζωής.

3. Η θεμελίωση της θρησκείας του Χριστού έχει γίνει με πλήρη συνείδηση ότι το δράμα, άρα το κρίσιμο πρόβλημα βρίσκεται στο εντεύθεν , όχι στο επέκεινα

4. Το φοβερό του θανάτου δεν είναι μόνον ότι δείχνει τη ζωή πρόσκαιρη. Είναι κι’ ότι μοιάζει να την αφήνει αδικαίωτη, αφού την παρουσιάζει απατηλή, Έπρεπε να πολεμηθεί αυτό ακριβώς το ψυχοφθόρο αίσθημα. Η κραυγή του Αποστόλου γίνεται εδώ γοερή «Ει δε ανάστασις νεκρών ουκ εστίν , ουδέ Χριστός εγήγερται. Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται , κενόν άρα το κήρυγμα ημών , κενή και η πίστις υμών.» Είναι δραματική η λογική αλληλουχία των συλλογισμών σ’ αυτό το χωρίο.

5. Μέσα στον αποκαλυπτικό οραματισμό του Χριστιανισμού οι απανωτές γενιές των ζωντανών δεν κάνουν τίποτ’ άλλο παρά να γεννάνε, υπομονετικά σκυμμένες, έναν ωκεανό από νεκρούς , που θα φουσκώσει ξαφνικά και θα παφλάσει νικηφόρος.

6. Αλλά γιατί ν’ απορούμε που ο θάνατος ως ιδέα, υπό ομαλές συνθήκες, έχει τόση δραστικότητα και υπονομεύει το ηθικό μας; Ο άνθρωπος βλέπει τον κόσμο από μια και μόνον οπτική γωνία που του είναι υποχρεωτική: τον εαυτό του. Απώλεια του εαυτού του ίσον απώλεια του κόσμου.

7. Και ο θάνατος είναι σε τελευταία ανάλυση, μια έννοια υποκειμενική. Δεν έχουμε λοιπόν μόνο το ψυχολογικό απαράδεκτο που αντιστρατεύεται το νόμο του θανάτου. Έχουμε και το αδιανόητο. Μαζί και τα δύο, προκαλούν την αυτόματη εξέγερση.

8. Για τον άνθρωπο του καιρού μας, η πίστη του Πάσχα έχει γίνει θρησκευτική και κοινωνική γιορτή, έθιμο, αλλά χωρίς εσωτερικό νόημα. Ο θάνατος σε μια εξοντωτική αντεπίθεση ξανακέρδισε τις παλιές του θέσεις.

9. Μιλάνε για ηθική κρίση με οποιαδήποτε αφορμή, για ψύλλου πήδημα και δεν βλέπουν την αληθινή, τη βαθύτατη κρίση που μαστίζει τις ψυχές των ανθρώπων. Εκείνην που τους κάνει να χαροκοπούν , ν’ αδιαφορούν, να ξοδεύονται , να σπαταλιούνται, να φτηναίνουν, να εξοντώνονται, ν’ αποδιοργανώνονται , δίχως αισθητό λόγο, και που δεν αποβλέπει παρά μόνο στο να γεμίσει το φοβερό, το μαύρο κενό… Ποτέ οι στοχασμοί του Πασκάλ για τη «διασκέδαση» δεν ήταν τόσο επίκαιροι. Μέσα στο στρόβιλο της βακχείας μας , σβήσαμε όλες τις λαμπάδες του Πάσχα



ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ

Από το βιβλίο του «ΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ ΚΑΪΝ»