ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ (1)

The houses of the lawyers are roofed with the skins of the litigants

Αγγλική παροιμία

ΟΙ ΦΛΕΓΟΜΕΝΕΣ ΣΗΜΑΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Στο Θοδωρή Βοριά

1.

Μαύρα σύννεφα
πάνω απ' το λιμάνι
Όνειρα νεκρών

2.

Σκληραίνει το φως
στο απλωμένο χέρι
των τοκογλύφων

3.

Στις παρελάσεις
περήφανες σημαίες
τα προσχήματα

4.

Μόνος στο πλήθος
στο ρυθμό των βρυχηθμών
τρελός χορευτής

5.

Ποιός κεραυνός
τα βάθη της αβύσσου
επικυρώνει;

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

Η ΑΝΤΟΧΗ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ

Στο Γιάννη Ευθυμιάδη

(Αντίδωρο για το "ΣΤΙΓΜΑ")

1.

Σκιές πουλιών

στον καθρέφτη των δρόμων.

Χρώμα της βροχής.

2.

Κίτρινα φύλλα:

Ν' ακούν τα βήματά σου

οι κορυδαλλοί

3.

Σκοτεινά φύλλα:

Συλλαβίζουν τον κόσμο

ακατάληπτα

4.

Σώμα της μνήμης:

Πληθαίνουν τα φύλλα σου,

οι χρονοδείκτες

5.

Κυκλοι στο νερό,

πατήματα στην άμμο,

οι χρονοδείκτες

6.

Μικρές παλάμες

Το βάρος μιας ρέμβης

να μεταλάβεις.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

XAI-KOY (Της θλίψης)

1.
Φωνή σαρκασμού.
Στόμα του παρελθόντος,
αδυσώπητο.

2.
Κλεισμένη θύρα.
Στην αιθάλη του χρόνου
σχήμα του σταυρού.

3.
Θλίψη του φθαρτού:
Οι δρόμοι που χορεύουν
μέσα στη σκόνη

4.
Ξένος στους δρόμους.
Παράπονο στα χείλη.
Κεκραγάριον.

5.
Κομμάτι χαρτί.
Καταφεύγω στις λέξεις,
ετοιμόρροπος.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΠΕΡΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΟΡΘΟΤΗΤΟΣ

Χτυπούσαν τ΄ασταμάτητα ρολόγια της πόλης κι ήθελα να φύγω με των ταπεινών πραγμάτων το σκοπό, να γίνω πάλι το μικρό σκανταλιάρικο παιδί, το τελώνιο που ξεχάστηκε πάνω στη γή, παρωδώντας ύμνους , προσευχές, σχήματα, σύμβολα, επώνυμα...
Μα έμενα εδώ, στους εικονικούς δρόμους τριγυρνώντας, θύμα και θύτης των λέξεων, έρμαιο και κηδεμόνας των ονομάτων. Με τις απορίες του Κρατύλου και του Θεαίτητου, με το έξωθεν ακρόαμα "τί ποτε βούλεται τον λόγον ημίν σημαίνειν;"
Γιώργο, Γιώργο ........ Γιατί μας αποδοκιμάζει ο σοφιστής; "Ειπέ μοι, ουκ αισχύνη τηλικούτος ών, ονόματα θηρεύων;"

Ο ΚΑΛΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΣΒΕΙΚ

Στις 3 Ιανουαρίου 1923 αφήνει την τελευταία πνοή του , υποκύπτοντας στο χρόνιο αλκοολισμό o Jaroslav Hasek . Ημιτελές και το πιό φημισμένο έργο του "Ο καλός στρατιώτης Σβέικ"

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ

Στις 3 Ιανουαρίου 1911 , ψάλλοντας ύμνους και τροπάρια των Φώτων , περνά το σύνορο ανάμεσα στη θεία και την ανθρώπινη δικαιοσύνη, το "σκοτεινό τρυγόνι" , ο κοσμοκαλόγερος των Ελληνικών Γραμμάτων . Να τον μνημονεύουμε "όταν μας βρίσκει το κακό" , όπως υπέδειξε ο Οδ. Ελύτης.

«Εις ένα μνήμ’ αγνώριστον μικρού κοιμητηρίου /Δεν θέλω να το βλέπουν ακτίνες του ηλίου ./ Μηδέ κυπάρισσος σκαιά, μηδ’ απεχθής ιτέα, /Να το σκιάζη. Καταιγίς ας το κτυπά βιαία! /Και δεν θέλω θυμίαμα, δεν θέλω ψαλμωδίαν./ Να έλθης μόνον σε ζητώ, μίαν θαμβήν πρωίαν, /Να βρέξης μ’ ένα δάκρυ σου το διψασμένο χώμα/ Κι ας σβήση με το δάκρυ σου και τ’ όνομά μου ακόμα»