Χτυπούσαν τ΄ασταμάτητα ρολόγια της πόλης κι ήθελα να φύγω με των ταπεινών πραγμάτων το σκοπό, να γίνω πάλι το μικρό σκανταλιάρικο παιδί, το τελώνιο που ξεχάστηκε πάνω στη γή, παρωδώντας ύμνους , προσευχές, σχήματα, σύμβολα, επώνυμα...
Μα έμενα εδώ, στους εικονικούς δρόμους τριγυρνώντας, θύμα και θύτης των λέξεων, έρμαιο και κηδεμόνας των ονομάτων. Με τις απορίες του Κρατύλου και του Θεαίτητου, με το έξωθεν ακρόαμα "τί ποτε βούλεται τον λόγον ημίν σημαίνειν;"
Γιώργο, Γιώργο ........ Γιατί μας αποδοκιμάζει ο σοφιστής; "Ειπέ μοι, ουκ αισχύνη τηλικούτος ών, ονόματα θηρεύων;"
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
γιατι η αποριες του Κρατυλου παραμενουν αποριες ?
την καλησπερα μου
Σε πρώτη ανάγνωση μοιάζει σαν μια ημερολογιακή καταγραφή.
Αν το δεις πιο προσεχτικά είναι ένα πυκνό καλοδουλεμένο πεζόμορφο ποίημα
Ντροπή? Xμμμ... Τι να γίνει όμως, μήπως έχουμε τίποτα άλλο πέρα από αυτές τις λέξεις?
Την καλησπέρα μου, Γιώργο.
Βολκώφ
Βαθύς στη ρίζα της ποίησης
κι απλωμένος
κυπάρισσος φύλλωμα
λόγχη
αλύπητη σχεδόν τ` ουρανού
Τα μήλα
τα μήλα , Γιώργο
γιατρικά
ανοιχτά της σκέψης
προσδίδουν τ` αειθαλές ιδίωμα
Φίλε μου
Πόσον καιρό έχω να σου μιλήσω
Συγνώμη που οι βροχές δε μ` άφησαν
γραφιά σου
παρά μόνον αναγνώστη
Post a Comment