Στις 3 Ιανουαρίου 1911 , ψάλλοντας ύμνους και τροπάρια των Φώτων , περνά το σύνορο ανάμεσα στη θεία και την ανθρώπινη δικαιοσύνη, το "σκοτεινό τρυγόνι" , ο κοσμοκαλόγερος των Ελληνικών Γραμμάτων . Να τον μνημονεύουμε "όταν μας βρίσκει το κακό" , όπως υπέδειξε ο Οδ. Ελύτης.
«Εις ένα μνήμ’ αγνώριστον μικρού κοιμητηρίου /Δεν θέλω να το βλέπουν ακτίνες του ηλίου ./ Μηδέ κυπάρισσος σκαιά, μηδ’ απεχθής ιτέα, /Να το σκιάζη. Καταιγίς ας το κτυπά βιαία! /Και δεν θέλω θυμίαμα, δεν θέλω ψαλμωδίαν./ Να έλθης μόνον σε ζητώ, μίαν θαμβήν πρωίαν, /Να βρέξης μ’ ένα δάκρυ σου το διψασμένο χώμα/ Κι ας σβήση με το δάκρυ σου και τ’ όνομά μου ακόμα»
1 comment:
H δύναμη των λέξεων τα λέει όλα!
Post a Comment