ΟΙ ΘΕΡΙΣΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ (XIV)

Της φωνής μου το τραύμα
στη νύχτα των κριμάτων…
Που είσαι και που είμαι;
Στη λαχτάρα της μνήμης
σταματημένος χρόνος:
Στα πέτρινα δρομάκια
οι χορδές που στενάζουν,
το σκοτάδι του κισσού,
το αχόρταγο φιλί,
κι ο επίμονος στίχος
που πάντα επιστρέφει:

Μην κλαίς. Λησμόνει…

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ