Η ΝΗΣΟΣ ΤΗΣ ΕΞΟΡΙΑΣ

"Ανόμοιος εγεννήθην
και ιδού εγγύς
η νήσος της εξορίας μου"
Ν. Μπαζιάνας


Ι
Στην πίσω πλευρά των ουρανών την αθέατη,
όπου συντελούνται τα μέλλοντα
θέλω ν' απλώσω ρίζα παντοτινή
πριν με προλάβει ο βλάσφημος καιρός.
Σ' ένα παράπηγμα ονείρου,
στ΄ανθισμένα χωράφια
να μιλώ τη γλώσσα των πουλιών:
Όνειρα τριαντάφυλλα και κείνο
το άρωμα των παιδικών μου χρόνων
να ταξιδεύει στο μέλλον αναλλοίωτο
και το πράσινο φύλλο νικηφόρο,
ανεξίτηλη χαρακιά στων χρησμών την παλάμη.

ΙΙ
Αιώνιος πρόσφυγας η ψυχή μου
επικηρυγμένη για μιά σταγόνα φωτός
να στηρίζει το αμάχητο "άλλοθι"
στο εφήμερο που κατέχει.
Όταν ανοίγει της ημέρας το βλέφαρο
και το πράσινο φύλλο νικηφόρο
αρχίζει να ονειρεύεται την αθανασία
με το στόμα μου πάντα κλειστό
φορώντας την πανάρχαια μάσκα
για να αποτρέψω τ' αδυσώπητα,
ακούω τις φωνές των απόντων,
που ακόμα αιωρούνται.
Ένα χαλί αστραπιαία τυλίγεται
ένα καινούργιο τίποτα ανατέλλει
και βλέπω της απουσίας το τέθριππον
να ταξιδεύει στο μέλλον

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΦΤΕΡΟ

Χαμηλός ουρανός,

καπνός στις καμινάδες,

Τραύμα της φωνής μου

ο πετρωμένος χρόνος.

Στο παγωμένο χώμα

-εικόνα μιας ψυχής-

βουτηγμένο στη βροχή

αυτό το μοναχικό πουλί

σέρνει ένα σπασμένο φτερό

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

THE INTOXICATION

The gift is given:
We wear mortality,
The crash of nothing,
A passing universe…
Shells from the coast
robbed by death .
We have never seen
the maker of the soul,
the ethereal blow.

GEORGE C. ANYFANTIS


Η ΜΟΛΥΝΣΗ

Μας δόθηκε το φαρμάκι:
Το ένδυμα της θνητότητας,
η συντριβή του μηδενός ,
ένα σύμπαν που διαβαίνει.
Κοχύλια της ακτής
που ο θάνατος ληστεύει.
Δεν έχουμε αντικρύσει ποτέ
το δημιουργό της ψυχής,
την αιθέρια πνοή

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΔΙΣΚΟΙ ΤΟΥ ΓΡΑΜΜΟΦΩΝΟΥ

Οι σκουριασμένες φωνές
σβήνουν πρώτα στη μνήμη.
Βαθαίνει το μαύρο
στις σήραγγες των ονείρων.
Χρόνος, μύγες και σκόνη
κι ο δαίμονας του φόβου,
λυπημένες μουσικές
στις βάρκες των ματιών σου…
Κι ο στεναγμός του ανέμου:
«Είμαστε πάντα μόνοι»

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΣΕΙΡΗΝΕΣ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΙΑ

Ι

Κρατώντας το νήμα μιας λέξης
πλανήθηκα στο λαβύρινθο των ονείρων,
γυρεύοντας να σκοτώσω το Τέρας.
Στους άδειους διαδρόμους,
στις αυστηρές κάμαρες,
στις σκοτεινές σκάλες
στις γωνιές με τις σβησμένες στάχτες
μ’ ακολουθούσε η σκιά σου , αμίλητη.
Σ’ αντίκρυσα στον καθρέφτη.
Μια στιγμή πριν την αυγή ψιθύρισες:
«Τι τους νοιάζει τους νεκρούς ο πετεινός;
Τι τους νοιάζει τους νεκρούς η μέρα;»

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

Η ΠΕΤΡΑ ΤΗΣ ΣΦΕΝΤΟΝΑΣ

Βιτρίνες , πολλαπλοί καθρέφτες,
ασταφτερές οθόνες... Είδωλα σκιών.
Ανάστροφος , γυάλινος κόσμος.
Αντίκρυ σου στέκεται, ποιητή,
ο Γολιάθ των αιώνων.
Τίναξε τον στίχο σου,
την πέτρα της σφεντόνας...

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΤΟ ΠΛΑΣΜΑ ΤΗΣ ΕΚΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Λάσπη γυμνή στο φώς.
Σιγά- σιγά άρχισα να βλέπω.
Φρίκη των οραμάτων
στο κρύσταλλο των νερών…
Βήματα στο δειλινό,
θυμωμένες φωνές:
«Ιδού Αδάμ γέγονεν
ως είς εξ ημών»
Ο Πανάρχαιος Μόνος,
κάτοικος του ονείρου
με ζητούσε.
Βυθίστηκα στα φύλλα,
στη θλίψη των αρωμάτων.
Αρνήθηκα τα δώρα του,
την αυταπάτη της γλώσσας…
Η έρημος με καλούσε.
Στον άδειο κήπο
έμεινε να σαπίζει
το δαγκωμένο μήλο.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

Ο ΜΑΥΡΟΣ ΥΠΝΟΣ

Κραυγάζει ο άνεμος
στην τέφρα των προγόνων.
Τρομαγμένες καμπάνες,
μορφασμοί του Μηδενός,
φωνές που στριγγλίζουν
σε στραγγισμένες στέρνες...
Επιστρέφουν εικόνες
κι ανάβουν το σκοτάδι.
Συλλαβίζει τους μύθους
το μεγάλο άγνωστο...

Εμείς , από το μέλλον,
χτυπάμε την πόρτα σας.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΟΙ ΘΕΡΙΣΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ (XIV)

Της φωνής μου το τραύμα
στη νύχτα των κριμάτων…
Που είσαι και που είμαι;
Στη λαχτάρα της μνήμης
σταματημένος χρόνος:
Στα πέτρινα δρομάκια
οι χορδές που στενάζουν,
το σκοτάδι του κισσού,
το αχόρταγο φιλί,
κι ο επίμονος στίχος
που πάντα επιστρέφει:

Μην κλαίς. Λησμόνει…

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ (ΙV)

Δέντρα καθρεφτισμένα
και δέντρα που χορεύουν
στους μύθους των ανέμων!
Στις ανοιχτές φτερούγες τους
πλαταίνει ο κόσμος.
Ο ψίθυρος της λεύκας
πλημμυρίζει τις φλέβες μου.
Κάτοικος του θαύματος
ως την έσχατη στιγμή.
Δείξε μου , Κύριε,
το ράγισμα της αυγής,
την αυλαία των ονείρων…

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

Ο ΜΕΛΛΩΝ ΑΙΩΝ

Είδον τοις οφθαλμοίς μου
και ιδού σκότος σκληρόν,
γνόφος ουκ έχων φέγγος.
Τα έτη τα έμπροσθεν
καταπληγμός και ύβρις.
Υπόλειμμα πνεύματος
το δε σώμα πηλός...
Αριθμός των ημερών
η στίλβουσα ρομφαία.
Κεκόλληται η γλώσσα μου
Που εστίν ο Θεός μου;

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΟΙ ΘΕΡΙΣΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ (ΧΙΙΙ)

«Σκότους δε ποίος τόπος ; »

Είμαι γεμάτος λόγια,
ρήσεις κι αινίγματα.
Μαντείο στα χείλη μου,
πνεύμα πορευόμενο
στις αυλές του Θεού.
Διάλεξα το δρόμο.
Καπνός οι μέρες,
σκιά στα βλέφαρά μου ,
ενύπνιον εκπετασθέν ….
Η τιμή της λύτρωσης:

Υιός ανθρώπου, σκώληξ.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

Ο ΤΥΠΟΣ ΤΩΝ ΗΛΩΝ

Γύρνα! Εδώ είμαστε!
Είδωλα στην ομίχλη,
ίχνη της πεταλούδας
ψίθυροι του νερού,
φάσματα των συννέφων
στους μύθους των ανέμων,
με την τυραννίδα της μνήμης
και την απειλή της λήθης,
στο εκκρεμές του χρόνου
το μέγιστον άθυρμα…
Παιδιά σηκώνουν τους σταυρούς
με νυχτωμένα μάτια.
Δακρύζουν οι εικόνες Σου
στους τόπους της θλίψης.
Άνοιξε τις παλάμες!
Μην κρύβεις τις πληγές!

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΣΠΟΥΔΗ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑΣ

Αυτόγραφο

(Το ποίημα περιλαμβάνεται στη συλλογή "ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ")

ΤΣΑΛΑΚΩΜΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Στα βάθη του καθρέφτη
λάμπουνε μυρωμένα
τα δώρα των ονείρων:
Οι βάρκες των ματιών σου,
γεμάτες φως και πόθους.
Στους νυχτωμένους κάβους
ηχούν βραχνές κιθάρες…
Σωρός στη μνήμη μου
τσαλακωμένα γράμματα,
το χρυσάφι του χρόνου,
ο θησαυρός της θλίψης

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΟΔΟΣ

Πύρινα σπλάχνα , πήλινο κορμί
της μοναξιάς κελάηδημα στα δάση!
Μετέωροι στου χρόνου την ορμή,
στην άγριαν ομορφιά που μας σπαράσσει.

Ποιο άδειο προσωπείο μας νοσταλγεί
με τους καρπούς ανάμεσα στα χείλη;
Ο μόνος δρόμος λέγεται σιγή,
τις λέξεις ψιθυρίζει το κοχύλι.

Και στάζει τρομαγμένη , εφηβική,
μνήμης βροχή στο δρόμο με τα φύλλα,
σαν προσευχή της ύλης , μυστική,
στης νύχτας την ατέλειωτη μαυρίλα…

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ
(από την ομώνυμη ποιητική συλλογή)

ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ (ΙΙΙ)

Ανθισμένες αυγούλες
κι άνεμοι που αφέθηκα
στις φτερούγες των πόθων!
Μεθυσμένος απο χρόνο
τις κούπες της μνήμης μου
τσάκισα. Φωνή στο χάος:
Σκηνοθέτη τ' ουρανού
μεταμορφώνομαι
στο φωτεινό Σου χέρι.
Θα γίνω σκόνη,
ποτάμι αέρινο,
μα ερωτευμένη σκόνη...

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ (ΙΙ)

Αστράφτουν οι φτερούγες
στις κορυφές των θάμνων,
ραμφίζουν το φως
οι μικροί σπουργίτες.
Κρύβεται η φωνή μου
στις πέτρες που χρυσώνει
της ροδαυγής το φέγγος.
Ένα κλαδί ανθισμένο

το κράτος της μοίρας μου.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Στη μηχανή του χρόνου,
στη γλώσσα των ακτίνων
με φλογισμένα χείλη θα χαθώ,
- την ώρα που αναμμένες συννεφιές
θα σαρώνουν το πρόσωπο της γης-
να χαράξω στη φλούδα
του τελευταίου δέντρου,
χρησμό της αιωνιότητας,
τ’ όνομά σου , αγαπημένη

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ (1)

Ι

Στο φως του προσώπου σου
ανθίζουν τα δάχτυλά μου,
κλώνοι της άνοιξης .
Μ’ ένα λουλούδι στη ρωγμή
χαμογελούν οι γερασμένοι
τοίχοι των ερειπίων.
Χορεύουν οι δρόμοι.
Ψιθυρίζουν οι κήποι
στα φύλλα των ονείρων.
Πλαταίνει ο κόσμος,

ξένος προς το θάνατο.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ