ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΟΔΟΣ

Πύρινα σπλάχνα , πήλινο κορμί
της μοναξιάς κελάηδημα στα δάση!
Μετέωροι στου χρόνου την ορμή,
στην άγριαν ομορφιά που μας σπαράσσει.

Ποιο άδειο προσωπείο μας νοσταλγεί
με τους καρπούς ανάμεσα στα χείλη;
Ο μόνος δρόμος λέγεται σιγή,
τις λέξεις ψιθυρίζει το κοχύλι.

Και στάζει τρομαγμένη , εφηβική,
μνήμης βροχή στο δρόμο με τα φύλλα,
σαν προσευχή της ύλης , μυστική,
στης νύχτας την ατέλειωτη μαυρίλα…

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ
(από την ομώνυμη ποιητική συλλογή)