Αστράφτουν οι φτερούγες
στις κορυφές των θάμνων,
ραμφίζουν το φως
οι μικροί σπουργίτες.
Κρύβεται η φωνή μου
στις πέτρες που χρυσώνει
της ροδαυγής το φέγγος.
Ένα κλαδί ανθισμένο
το κράτος της μοίρας μου.
ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
το φεγγάρι απόψε μ'εξόργιζε,
η σιγουριά του πως αρέσει και γητεύει,το κράτησα λίγο στα χέρια μου-μ'έκαιγε-το έσπρωξα πιο κει-τα χέρια μου πονούσαν από την έλλειψη,την έκλειψη,τη στέρησή του ή τη θλίψη-μετά,από θυμό και μίσος το κλώτσησα ή το πέταξα-μήπως θυμάμαι?-στην αιχμηρή γωνία μιας κορυφογραμμής,-αρχικά έξυσε το δέρμα του και μέσα φάνηκε το αίμα των κρατήρων,βαθιές τρύπες να κοιμούνται τα άλλοθι-όπου οι εξαιρέσεις αμφισβητούν τους κανόνες
κι αλυχτούν σπουργίτια σε μια εκδοχή απονενοημένης κατάφασης στο συντριπτικό κάταγμα του φεγγαριού,
μετά τα χέρια μου έπαθαν εγκαύματα,μάζεψα ένα ένα τα θραύσματα του φεγγαριού και τα έχωνα με δύναμη στις παλάμες και στα δάχτυλα,να εκδικηθώ τόσες διπλές νύχτες κατά τη διάρκεια των οποίων η σελήνη με υπέβαλλε σε γραφές άωρες και παράωρες,
τότε άρχισε κάπως να δειλινιάζει ανώδυνα κι εγώ να παρατηρώ τη δροσιά των άστρων[...]
"και για τον κόσμο που αγαπάς
δεν είμαι άλλος
και για τον κόσμο που μισείς
δεν είμαι αυτός
άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος
κι από σπουργίτι θα γινόμουνα
αετός"
σας φιλώ
"Ουχί δύο στρουθία ασσαρίου πωλείται;" Ποιός ορίζει πότε θα τελειώσει η πτήση μας;
δεν ξέρω να σας απαντήσω για άλλους,
οι δικές μου συνήθως είναι πτήσεις σε αδιέξοδα...
ωστόσο,πιο πάνω σας εξήγησα με ποιο τρόπο σκοτώνω και το φως
σας φιλώ
Post a Comment