ΤΟ ΠΛΑΣΜΑ ΤΗΣ ΕΚΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Λάσπη γυμνή στο φώς.
Σιγά- σιγά άρχισα να βλέπω.
Φρίκη των οραμάτων
στο κρύσταλλο των νερών…
Βήματα στο δειλινό,
θυμωμένες φωνές:
«Ιδού Αδάμ γέγονεν
ως είς εξ ημών»
Ο Πανάρχαιος Μόνος,
κάτοικος του ονείρου
με ζητούσε.
Βυθίστηκα στα φύλλα,
στη θλίψη των αρωμάτων.
Αρνήθηκα τα δώρα του,
την αυταπάτη της γλώσσας…
Η έρημος με καλούσε.
Στον άδειο κήπο
έμεινε να σαπίζει
το δαγκωμένο μήλο.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ