Saturday, April 04, 2009

ΤΟ ΚΟΥΤΑΛΑΚΙ



Ωστόσο,
πάρε τ΄ αυλάκι των λυγμών μας μονοπάτι,
κι έλα στο σπίτι μας Μητέρα.
Άδεια η γωνιά σου, φουσκωμένο το παλτό σου
με γήινο, ασφυκτικό αγέρα.
Το κουταλάκι που ΄φερνες στα χείλη
πίνει τον ήλιο απ’ το παράθυρό σου .
Ανάσκελα κοιτάει τον ουρανό σου.
Ανατριχιάζω.
Αχρείαστο, λοιπόν, το κουταλάκι
που δρόσιζε των τελευταίων σου στιγμών τη δίψα;
Τώρα τα μάτια σου ορθάνοιχτα στο θαύμα.
Σε ατελεύτητη ευφροσύνη τυλιγμένα,
αντέχουν τη φθαρτότητα του τάφου.
Τα χείλη σου αρνούνται το μικρό σου κουταλάκι.
Σε αιχμαλώτισε του απρόοπτου η έλξη;
Όμως, εγώ, βυθίζομαι στη βεβαιότητα του τάφου,
καθώς εσύ ανηφορίζεις
στους καταρράχτες του φωτός της άλλης όχθης.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ-ΠΑΝΟΥ
(Από τη συλλογή «ΤΟ ΦΤΕΡΟΥΓΙΣΜΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ» (1979)

2 comments:

Socrates Xenos said...

Κάτι μας φέρνει κοντά, Γεώργιε
Με ένα ποίημα θηλυκό
για θηλυκή μιλώντας απουσία

Θυμάσαι, ήταμ κάποτε παραμονή ενός Πάσχα:

" θάψαμε μαζί σου, μάνα, τ' αριστερό μας χέρι
να κρατιόμαστε γερά στη ζωή..."

την αγάπη μου
Σωκ

Weaver said...

Σωκράτη , οι ρίζες της ζωής μας πηγαίνουν βαθιά , βαθιά στο χώμα για ν ανεβαίνουν τα φύλλα μας στον ουρανό.