ΤΟ ΚΟΥΤΑΛΑΚΙ

Ωστόσο,
πάρε τ΄ αυλάκι των λυγμών μας μονοπάτι,
κι έλα στο σπίτι μας Μητέρα.
Άδεια η γωνιά σου, φουσκωμένο το παλτό σου
με γήινο, ασφυκτικό αγέρα.
Το κουταλάκι που ΄φερνες στα χείλη
πίνει τον ήλιο απ’ το παράθυρό σου .
Ανάσκελα κοιτάει τον ουρανό σου.
Ανατριχιάζω.
Αχρείαστο, λοιπόν, το κουταλάκι
που δρόσιζε των τελευταίων σου στιγμών τη δίψα;
Τώρα τα μάτια σου ορθάνοιχτα στο θαύμα.
Σε ατελεύτητη ευφροσύνη τυλιγμένα,
αντέχουν τη φθαρτότητα του τάφου.
Τα χείλη σου αρνούνται το μικρό σου κουταλάκι.
Σε αιχμαλώτισε του απρόοπτου η έλξη;
Όμως, εγώ, βυθίζομαι στη βεβαιότητα του τάφου,
καθώς εσύ ανηφορίζεις
στους καταρράχτες του φωτός της άλλης όχθης.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ-ΠΑΝΟΥ
(Από τη συλλογή «ΤΟ ΦΤΕΡΟΥΓΙΣΜΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ» (1979)

ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΤΗΣ ΧΑΡΑΥΓΗΣ

Στο μνηματάκι σου άνοιξε το ρόδον, ω γλυκέ μου !

Το χέρι κάνει ν' απλωθή στο ρόδο , δε μπορεί,

κάνει να τρέξη απάνου του το πέρασμα του ανέμου,

δειλό φιλάκι γίνεται, και, πριν το γγίξη , σβεί

-----------

Στο μνηματάκι σου άνοιξε το ρόδον , ω γλυκέ μου!

Είναι η χαρά σου; Ο πόνος σου; Ειναι καρδιά; Εισ' εσύ;

Αν είσαι νούς, θυμήσου με. Στόμα είσαι; μίλησέ μου.

-Του ασάλευτου είμαι σάλεμα, του τίποτε αστραπή.

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ "Η ΑΣΑΛΕΥΤΗ ΖΩΗ"

XAI-KOY (Σκέψεις για το χρόνο και το θάνατο)

Στο σκληρό χώμα
ένα αυλάκι νερό
πάντα ο χρόνος

Οι ζητωκραυγές
πεταμένα κόκκαλα
στο σκύλο χρόνο

Γύψινες μάσκες
τρέχουμε στο σκοτάδι.
Θα ξημερώσει;

Πάνω στο φύλλο
ένα κομμάτι λάσπης:
Η απάντηση

Άγρυπνος νεκρός
καθισμένος στο χώμα,
αυτόπτης μάρτυς

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ