(αποσπάσματα από το έργο σε μετάφραση Κοσμά Πολίτη)
* Ο Δόκτορας , ωστόσο, εξακολουθούσε ν' αγαπάει την αλήθεια, μόλο που ήξερε πως δεν την αγαπά όλος ο κόσμος και πως είναι μιά επικίνδυνη ερωμένη
* Μια μουσική αντηχούσε μέσα στ' αυτιά του Δόκτορα, ένας ήχος από φλάουτο, γλυκός και διαπεραστικός. Έπαιξε μια μελωδία που δεν μπορούσε να τη συγκρατήσει, και πλάϊ σ' αυτή, σαν συνοδειά, ο βαρύς ήχος από το αφρισμένο κύμα που αναδύεται. Το φλάουτο ανέβαινε ψηλά σε σφαίρες ασύλληπτες απότην ακοή και εξακολουθούσε ως εκεί πάνω η απίθανη μελωδία. Ο Δόκτορας αναρρίγησε, τα μάτια του δακρύζανε, απόμεινε σαν να κοιτούσε μιαν απόκοσμη ομορφιά.Τα μάτια της κοπέλας ήταν ανοιχτόγκριζα και λάμπανε ολοκάθαρα, τα μαύρα της μαλλιά κυμάτιζαν ανάλαφρα πάνω στο πρόσωπό της. Μιά εικόνα έξω από το χρόνο.....Απόμεινε στη θέση εκείνη κι αφουγκραζόταν τη μουσική όσο ανέβαινε η θάλασσα και σκέπαζε τις πέτρες. Με το χέρι του χτυπούσε το ρυθμό, το απόκοσμο φλάουτο έπαιζε μέσα στο μυαλό του..Τα μάτια της ήταν ανοιχτόγκριζα, τα χειλια της χαμογελούσαν ανασαίνοντας μέσα σε μιάν ουράνιαν έκσταση. .... Μέσα στο μυαλό του Δόκτορα, μια μουσική αρχινούσε να τονίζεται, το μονότονο πρελούντιο του Μοντεβέρντι Hor ch' el Ciel e la Terra , το θλιμμένο και καρτερικό μοιρολόϊ του Πετράρχη για το χαμό της Λάουρα
No comments:
Post a Comment