ΤΟ ΛΟΥΤΡΟ

Ένα ποίημα, η ανάλυση του οποίου, θα μπορούσε να δοθεί και ως άσκηση σε μεταπτυχιακούς φοιτητές της εγκληματολογίας ή της ψυχιατρικής....Πως η αδυναμία εκπλήρωσης της ερωτικής ορμής ,μετατρέπεται σε ανθρωποκτόνο βία.

Ομηρος Μπεκές (1886-1970) Από τα ΠΟΙΗΜΑΤΑ (Βιβλίο Α)

ΤΟ ΛΟΥΤΡΟ

Ι

Μες στην αυγή σαν όνειρο ξυπνά τ αργό ναμάζι.

Κι ακόμ' απάνω στον πλατύ μεταξωτό σοφά

ο γιγαντόκορμος λαλάς σαν το σκυλί ψοφά

για της μικρής χανούμισας το λουλουδένιο νάζι.

Τ' ολόχρυσο πασούμι της γονατιστός σα βγάζει

και του κορμιού της τ' άρωμα μες στο λουτρό ρουφά

τ' αδικημένο σώμα του ,το μπρούτζινο, σπαράζει

σα χάλκωμα μπρός στου χαλκιά τη φλόγα .

"Μουσταφά!" Στ απέραντο και σκοτεινό πασάδικο παλάτι

της Γκιούλ- Χανούμ το φώναγμα κελάηδησε σα βρύση

Πετιέται ο σκλάβος με βαρύ και χαυνωμένο μάτι.

Κούφια στ' ατζέμικα χαλιά φεύγ΄η φαρδιά του φτέρνα,

γιατ' ήρθε η ώρα του λουτρού και τρέχει να ραντίσει

μ αραβικά μυρωδικά τη σομακιά τη στέρνα

ΙΙ

Γυμνή, μέσα στ' αράπικο ζωγραφιστό μπουρνούζι

νοιώθει ν ανάφτει η σάρκα της σε ρίγη λουλουδένια.

Κι ακίνητος ο Μουσταφάς, με μάτια σα γυαλένια

στέκεται αψύς βαρδιάτορας στης πόρτας το τοπούζι.

Βγάζουν οι σκλάβες τα βαριά μαλαματένια χτένια

κι είδε ο αράπης το νερό το οπάλινο να λούζει

κρινάνθια και ροδόφυλλα σε στήθια φαρφουρένια

που λές ανθίζαν τα κλαδιά στο σομακί χαβούζι.

Αλλάχ! Ας πάρει ο Σατανάς και την ψυχή του ακέρια!

Ορμά και με τα ξέσαρκα, σκληρά μακριά του χέρια

βουτάει τ αλαβάστρινο κορμί σ' ένα πνιγμένο θρήνο

Κι εκστατικά τα γυάλινα τα μάτια του τηράνε

οι τελευταίοι του πνιγμού σπασμοί να το κυλάνε

μέσα στα μάργαρα νερά σαν κοραλένιο κρίνο.

ΗΔΟΝΙΣΜΟΣ (Ο άλλος...Παλαμάς)

Από τραγούδια έν' άυλο κομπολόι
σ' εσέ δεν ήρθα σήμερα να δώσω.
Με τα παιγνίδια, εγώ θα σε λιγώσω
και με τα ξόρκια, αγάπη μου, ενός γόη.

Γυμνοί. Και σαν κισσός θα σκαρφαλώσω
για να φάω το κορμί σου που με τρώει.
Του λαγκαδιού σου τη δροσάτη χλόη
με το χέρι θρασά θα την πυρώσω.

Το κρασί που ξανάφτει και το γάλα
που κοιμίζει, θα φέρω στάλα στάλα
μ' όλο μου το κορμί να σε ποτίσω.

Και στα πόδια σου τ' ασπροσκαλισμένα
δυό βάζα που μού παίρνουνε τα φρένα
στερνή μανία το μέλι μου θα χύσω.

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ (Από τη συλλογή ΒΡΑΔΙΝΗ ΦΩΤΙΑ Β΄)

Εκτός ύλης (για προφανείς λόγους)

ΓΥΦΤΙΣΣΕΣ ΗΡΘΑΝΕ ... (ή ο Παλαμάς που δεν διδαχτήκαμε)

Γύφτισσες ήρθανε ντυμένες
φανταχτερά γιορτής φουστάνια,
γύφτισσες ήρθαν και κρεμάνε
χοντρά γυαλιστερά γιορντάνια,
με κόκκινα φορέματα ήρθαν,
με κίτρινα μακριά μαντήλια
ώ λάγνα μάτια, ώ κόρφοι, ώ χείλια!
Κ’ ήρθαν ανθοστεφανωμένες
μ’ όλα τα λούλουδα του Μάη
κι’ άνθια κρατώντας και στα χέρια
ντέλφια χτυπάνε και κουδούνια,
και κύκλους πλέκουν και χορεύουν
και τραγουδάν το Μάη το Μάη
κι’ ανάμεσό τους αρχινάει,
ξεχωρισμένη από τις άλλες,
τρικυμισμένο ένα χορό,
λυγιέται, σέρνεται , πετάει,
κορίτσι δεκαοχτώ χρονώ
στο μανιωμένο το χορό,
και του χορού βασίλισσα είναι,
κι άφρισμα, λάγγεμα, τρεμούλα,
η γυφτοπούλα, η μαγιοπούλα !

Κ.ΠΑΛΑΜΑΣ «Ο ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΓΥΦΤΟΥ»
(ΛΟΓΟΣ Ζ΄ Το πανηγύρι της Κακάβας)