ΤΟ ΛΟΥΤΡΟ

Ένα ποίημα, η ανάλυση του οποίου, θα μπορούσε να δοθεί και ως άσκηση σε μεταπτυχιακούς φοιτητές της εγκληματολογίας ή της ψυχιατρικής....Πως η αδυναμία εκπλήρωσης της ερωτικής ορμής ,μετατρέπεται σε ανθρωποκτόνο βία.

Ομηρος Μπεκές (1886-1970) Από τα ΠΟΙΗΜΑΤΑ (Βιβλίο Α)

ΤΟ ΛΟΥΤΡΟ

Ι

Μες στην αυγή σαν όνειρο ξυπνά τ αργό ναμάζι.

Κι ακόμ' απάνω στον πλατύ μεταξωτό σοφά

ο γιγαντόκορμος λαλάς σαν το σκυλί ψοφά

για της μικρής χανούμισας το λουλουδένιο νάζι.

Τ' ολόχρυσο πασούμι της γονατιστός σα βγάζει

και του κορμιού της τ' άρωμα μες στο λουτρό ρουφά

τ' αδικημένο σώμα του ,το μπρούτζινο, σπαράζει

σα χάλκωμα μπρός στου χαλκιά τη φλόγα .

"Μουσταφά!" Στ απέραντο και σκοτεινό πασάδικο παλάτι

της Γκιούλ- Χανούμ το φώναγμα κελάηδησε σα βρύση

Πετιέται ο σκλάβος με βαρύ και χαυνωμένο μάτι.

Κούφια στ' ατζέμικα χαλιά φεύγ΄η φαρδιά του φτέρνα,

γιατ' ήρθε η ώρα του λουτρού και τρέχει να ραντίσει

μ αραβικά μυρωδικά τη σομακιά τη στέρνα

ΙΙ

Γυμνή, μέσα στ' αράπικο ζωγραφιστό μπουρνούζι

νοιώθει ν ανάφτει η σάρκα της σε ρίγη λουλουδένια.

Κι ακίνητος ο Μουσταφάς, με μάτια σα γυαλένια

στέκεται αψύς βαρδιάτορας στης πόρτας το τοπούζι.

Βγάζουν οι σκλάβες τα βαριά μαλαματένια χτένια

κι είδε ο αράπης το νερό το οπάλινο να λούζει

κρινάνθια και ροδόφυλλα σε στήθια φαρφουρένια

που λές ανθίζαν τα κλαδιά στο σομακί χαβούζι.

Αλλάχ! Ας πάρει ο Σατανάς και την ψυχή του ακέρια!

Ορμά και με τα ξέσαρκα, σκληρά μακριά του χέρια

βουτάει τ αλαβάστρινο κορμί σ' ένα πνιγμένο θρήνο

Κι εκστατικά τα γυάλινα τα μάτια του τηράνε

οι τελευταίοι του πνιγμού σπασμοί να το κυλάνε

μέσα στα μάργαρα νερά σαν κοραλένιο κρίνο.