Thursday, May 29, 2008

ΤΟ ΛΟΥΤΡΟ


Ένα ποίημα, η ανάλυση του οποίου, θα μπορούσε να δοθεί και ως άσκηση σε μεταπτυχιακούς φοιτητές της εγκληματολογίας ή της ψυχιατρικής....Πως η αδυναμία εκπλήρωσης της ερωτικής ορμής ,μετατρέπεται σε ανθρωποκτόνο βία.
Ομηρος Μπεκές (1886-1970) Από τα ΠΟΙΗΜΑΤΑ (Βιβλίο Α)
ΤΟ ΛΟΥΤΡΟ
Ι
Μες στην αυγή σαν όνειρο ξυπνά τ αργό ναμάζι.
Κι ακόμ' απάνω στον πλατύ μεταξωτό σοφά
ο γιγαντόκορμος λαλάς σαν το σκυλί ψοφά
για της μικρής χανούμισας το λουλουδένιο νάζι.
Τ' ολόχρυσο πασούμι της γονατιστός σα βγάζει
και του κορμιού της τ' άρωμα μες στο λουτρό ρουφά
τ' αδικημένο σώμα του ,το μπρούτζινο, σπαράζει
σα χάλκωμα μπρός στου χαλκιά τη φλόγα .
"Μουσταφά!" Στ απέραντο και σκοτεινό πασάδικο παλάτι
της Γκιούλ- Χανούμ το φώναγμα κελάηδησε σα βρύση
Πετιέται ο σκλάβος με βαρύ και χαυνωμένο μάτι.
Κούφια στ' ατζέμικα χαλιά φεύγ΄η φαρδιά του φτέρνα,
γιατ' ήρθε η ώρα του λουτρού και τρέχει να ραντίσει
μ αραβικά μυρωδικά τη σομακιά τη στέρνα

ΙΙ
Γυμνή, μέσα στ' αράπικο ζωγραφιστό μπουρνούζι
νοιώθει ν ανάφτει η σάρκα της σε ρίγη λουλουδένια.
Κι ακίνητος ο Μουσταφάς, με μάτια σα γυαλένια
στέκεται αψύς βαρδιάτορας στης πόρτας το τοπούζι.
Βγάζουν οι σκλάβες τα βαριά μαλαματένια χτένια
κι είδε ο αράπης το νερό το οπάλινο να λούζει
κρινάνθια και ροδόφυλλα σε στήθια φαρφουρένια
που λές ανθίζαν τα κλαδιά στο σομακί χαβούζι.
Αλλάχ! Ας πάρει ο Σατανάς και την ψυχή του ακέρια!
Ορμά και με τα ξέσαρκα, σκληρά μακριά του χέρια
βουτάει τ αλαβάστρινο κορμί σ' ένα πνιγμένο θρήνο
Κι εκστατικά τα γυάλινα τα μάτια του τηράνε
οι τελευταίοι του πνιγμού σπασμοί να το κυλάνε
μέσα στα μάργαρα νερά σαν κοραλένιο κρίνο.

4 comments:

faraona said...

Εξαιρετικο!!!

την καλημερα μου!

μαριάννα said...

Γιώργο καλημέρα

τί συγκλονιστικά σονέτα είναι αυτά!
Από τα καλύτερα και πιο ανατριχιαστικά που έχω διαβάσει.
Αν και έχω κάποιες λέξεις άγνωστες που υποθετικά τις προσέγγισα, αλλά θα τις ψάξω.
Με το που θα φτάσω Αθήνα τρέχω προς αναζήτηση του βιβλίου.

Ευχαριστούμε. Θησαυρός!

Weaver said...

Φαραώνα , Μαριάννα ευχαριστώ
Πράγματι το συγκεκριμένο σονέττο του Όμηρου Μπεκέ είναι από τα πιό όμορφα. Επιφυλάσσομαι κάποια στιγμή να δημοσιεύσω και το Παραμύθι της Σταχτοπαίπελης (Σταχτοπούτα) του Μπεκέ - ένα επίσης πολή ωραίο ποίημα

george.pirgaris said...

Tη καλημέρα μου Γιώργο Ανυφαντή! Όμηρος Μπεκές. Μου θύμισε τον Μαλακάση, αν και πιο βαθύς στο πάθος του...