ΤΟ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ ΚΟΧΥΛΙ

Στίχοι στο χρώμα της σκουριάς, φθαρμένη πανοπλία,
μηνύματα που δέρνονται σε ξέφυλλα κλωνιά
και στοιχειωμένη θάλασσα με πετρωμένα πλοία
και ξέθωρα κονίσματα σε σκοτεινή γωνιά,

στίχοι , που δε σας χώρεσαν τα μυστικά βιβλία,
πουλάκια τρεμοφτέρουγα στης γης την παγωνιά,
χάρτες παλιοί, π’ αράχνιασαν στα έρημα σχολεία,
ψυχές π’ αντιμετρήθηκαν με δίσεχτη χρονιά…

Φωτιά μικρή κι ανήμπορη το νού μου να πυρώσει
της μνήμης προσανάμματα σπασμένα και ξερά!
Βάθος καθρέφτη! Ποια σιωπή θα ρθεί να με λυτρώσει;
Σε ποιο κατώφλι ο άγγελος κρυφός με καρτερά;

Ν’ ακροβατώ στης άβυσσος με φέρνετε τα χείλη
Στίχοι μου, που βουίζετε σ’ ανύπαρκτο κοχύλι!

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ