ΑΙ ΠΡΟΣΗΓΟΡΟΙ ΔΡΥΕΣ

Άλλοτε μας μιλούσε με τα φύλλα
κι ήταν Θεός, του άνεμου πνοή
και ρύθμιζε την άδεια μας ζωή
μονάχα των δρυών ανατριχίλα

Κάποτε, μες στης νύχτας τη μαυρίλα,
τα σπίτια μας χτυπούσε μια βοή.
Κι ήταν Αυτός... Η αιώνια ροή.
Μια μυστική κι αόρατη Σιβύλλα.

Τώρα ο ήλιος , φοβερός, τ΄ άγονο φως
σκορπά ψηλά στον ξάστερον αιθέρα.
Κι όπως το είπε γέροντας σοφός
εσβήστη κι η φωνή του θείου αγέρα.

Που κρύφτηκε ο Θεός; Σ' ένα ξωκκλήσι;
Ή πέθανε και πιά δε θα μιλήσει;


ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ