ΤΑΞΙΔΙ

Κανείς δε μας κουνούσε το μαντίλι
κι έγερνε ο ήλιος πέρα σιωπηλά.
Τι γρήγορα μας ξέχασαν οι φίλοι!
Πως έγιναν τα πρόσωπα δειλά;

Στις ράγες - κατακόκκινο φιτίλι-
το τρένο είχε αρχίσει να κυλά.
Κι ανάβοντας αργά στο κάθε μίλι
μια έκρηξη μας τίναζε ψηλά.

Αμίλητοι πηγαίναμε και ξένοι
όμοιοι με το σκοτάδι που αυξαίνει.
Στο μακρινό τ΄ορίζοντα ποτάμι
είχαν χαθεί τα μάτια, π' αγαπάμε.

Μόνο η σκιά σου σάλευε στο τζάμι
σα να γνεφε θλιμμένα :"Για πού πάμε;"

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ
(Από τη συλλογή "ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ")