Tuesday, May 13, 2008

Η ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ - ΚΩΣΤΗΣ ΚΡΙΕΖΗΣ

Είμαι έτοιμος να δικαστώ,
Ανοίχτε διάπλατα του θείου δικαστηρίου τις πύλες
και των αγίων ενόρκων οι ματιές
μη με τρυπάτε αναπολόγητον οργίλες,

Κυλίστηκα ένα τίποτα στη γη
κάτω από τη δική σας παντοδυναμία
με μια ψυχή που εσπαρτάραε για να βγει
σέρνοντας την ανθρώπινή μου αδυναμία.

Δεν ζητιανεύω οίχτο, δεν ζητώ
της ευσπλαχνίας σας την καλωσύνη .
Είμαι έτοιμος να δικαστώ
μπροστά στη θεϊκή Δικαιοσύνη.

Σπατάλησα με στίχους μια ζωή.
Να κάνω τίποτ’ άλλο δεν μπορούσα.
Δικάστε με, δικάστε με, ω Θεοί!
Είμαι ένοχος εγώ, δεν φταίει η Μούσα.
Την αγαπώ, την αγαπούσα….

ΚΩΣΤΗΣ ΚΡΙΕΖΗΣ
(Από τη συλλογή «ΠΕΛΑΡΓΟΙ» εκδ. Μαυρίδης 1952)


Άλλες του συλλογές : ΚΡΙΕΖΗΣ,Κωστής.-Οδύσσεια της Γαλλίας.-Αθήνα:Νέα Σκέψη,1973 ΚΡΙΕΖΗΣ,Κωστής.-Το τραγούδι των ανέμων.-Αθήνα:Νέα Σκέψη,1982 ΚΡΙΕΖΗΣ,Κωστής.-Τραγουδώντας και ζωγραφίζοντας.-Αθήνα:Νέα Σκέψη,1981

Παρακαλώ όποιον γνωρίζει βιογραφικά στοιχεία του ποιητή , να με ενημερώσει.

5 comments:

reader said...

Καταπληκτικό ποίημα!!!!
Έκανα αναζήτηση για βιογραφία αλλά δυστυχώς δεν βρήκα τίποτα.
Να 'σαι καλά, καλό απόγευμα!

george.pirgaris said...

Γιώργη, τούτη η προσπάθειά σου να βρίσκεις χαμένα διαμάντια, είναι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ. Σημάδι πως η επίσημη ιστορία της λογοτεχνίας και οι ανθολογίες έχουν φοβερά κενά. Συνέχισε να πυροβολείς με αυτόν τον όμορφο τρόπο την ανθρώπινη αδυναμία να αποδόσει την εξ' ολοκλήρου την πραγματική ομορφιά και όχι μόνο την ομορφιά των ημετέρων.
Μπράβο σου. Άνοιξε τις πόρτες να μπει καθάριος αέρας.

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΕΠΙΚΑΙΡΑ said...

Γιώργη καλησπέρα! Σου έχω στείλει δύο mail στη δ/νση που γράφεις στην πρώτη σελίδα και δεν αποκρίθηκες. Μήπως δεν τα έλαβες; Στείλε μου δ/νση για επικοινωνία στην δ/νση logotexnika.epikaira@gmail.com

Χαιρετώ
Θοδωρής Βοριάς

George Holiastos said...

Η ζωή μας θέλει και λίγο γέλιο. Γελάστε λοιπόν,ή καλλίτερα χαμογελάστε,ή απλά διασκεδάστε,η μόνο θαυμάστε- γιατί κάτι απ’ όλα θα κάνετε.





Γιώργη Χολιαστού
ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΤΕΡΜΑ


Ο προπάππος μας Αδάμ
και η προγιαγιά μας Εύα
τζάμπα νάνι τζάμπα μαμ
και καθόλου δε δουλεύαν.

Ξάπλα βράδυ και πρωί
ζούσαν όμορφη ζωή.
Δίχως κόπους και ιδρώτα
πέρναγαν ζωή και κόττα.

Και δεν πλήρωναν ΟTΕ
δεν πληρώναν εφορία
κι ούτε είχανε ποτέ
με δοσάδες φασαρία-

με αγγέλους συντροφιά
και με το θεό παρέα
όλαα ήτανε καλά
κι όλα ήτανε ωραία.

Ώσπου η Εύα βιαστική
στον Αδάμ πάει μια μέρα
που τον φρέσκο του εκεί
κάπου έπαιρνε αέρα

και κραδαίνοντας σφιχτά
μες στο χέρι ένα ξύλο
στο κεφάλι τον χτυπά
και του λέει: «θέλω μήλο!»

«Βρε καλή μου-βρε χρυσή
τι κουβέντα ειν' αυτή
κι έτσι άξαφνα πώς σου 'ρθε;
κι από ποιόνε; κι από πούθε;

ξέρεις τι ο κραταιός
μας εδιάταξε ο θεός:
τ' άλλα δέντρα να τρυγάμε
αλλά μήλο να μη φάμε».

«Ξέρω τι μας έχει πει
μα εγώ έμαθ' ακόμα
το γιατί τέτια εντολή
του 'χει βγει από το στόμα-

είναι γιατί αν γευτούμε
από κείνο τον καρπό
σαν και κείνον θα γινούμε-
δηλαδή θεοί: γι αυτό!’».

«Τι ιδέα μα το ναι..
ποιος σου το 'πε αυτό μωρέ;
ζώο θα 'λεγα πως θα 'ναι'
μα τα ζώα δε μιλάνε...»

«Να που έγινε κι αυτό
και μου μίλησ' ένα ήδη-
το μεγάλο μυστικό
μου το σφύριξε το φίδι».

«Τι απρόσμενο κακό
είναι τούτο που ακώ!
ένα φίδι να τολμάει
στους ανθρώπους να μιλάει...

και γιατί παρακαλώ;
για να βάλει στο μυαλό
μιας κουτής 'όπως εσένα
λόγια ψεύτικα ένα ένα...

τι θα γίνω εγώ με σε;
ρε Ευάκι άκου και ’μέ-
ο θεός όταν το μάθει
θα μας δώσει χίλια πάθη..»

«Συ θα πεις εμέ κουτή;
άρπα' τη λοιπόν κι αυτή!»
και το ξύλο που κρατάει
στο κεφάλι του το σπάει.

«Και να ξέρεις-μήλο εγώ
θες δε θέλεις θα γευτώ:
στο μυαλό μου ό,τι βάνω
δε 'συχάζω αν δεν το κάνω'

όμως συ ’σαι ο κουτός'
γιατί ακόμα κι αν ο θεός
θέλει να μας τιμωρήσει
γι αυτό που 'χουμε τολμήσει

δε θα το μπορεί αφού
θα 'μαστε θεοί βρε ζώο!..»
«Τι ξερό κεφάλι! φτου!
Φάει συ-εγώ δεν τρώω!»

Έτσι είπε ο φτωχός.
Όμως έφαγε κι αυτός.
Κι ο θεός απ' το πανώριο
τους κυνήγησε φυτώριο.

Η συνέχεια είναι γνωστή:
μια ζωή μόχθου μεστή
και ταλαιπωριών περνουνε
έκτοτε όσοι ανθρώποι ζούνε.

Κι από τότε όλες κρατάνε
οι γυναίκες ένα ξύλο
και τους άντρες τους χτυπάνε'
κι αντίς φίδι, έχουν φίλο.


George Holiastos

Weaver said...

@ Μαργαρίτα : Ευχαριστώ

@ Πύργαρης: Γιώργη. Εμείς πάντα θ αναζητούμε τα διαμάντια των αφανών (των ποιητών άγνωστοι πούναι- όπως το γραψε κι ο Καρυωτάκης)

@ Θοδωρή: Θα τα στείλω σύντομα

@ Χολιαστός: Ωραίο σατιρικό κομμάτι. Ευχαριστώ