Γύρνα! Εδώ είμαστε!
Είδωλα στην ομίχλη,
ίχνη της πεταλούδας
ψίθυροι του νερού,
φάσματα των συννέφων
στους μύθους των ανέμων,
με την τυραννίδα της μνήμης
και την απειλή της λήθης,
στο εκκρεμές του χρόνου
το μέγιστον άθυρμα…
Παιδιά σηκώνουν τους σταυρούς
με νυχτωμένα μάτια.
Δακρύζουν οι εικόνες Σου
στους τόπους της θλίψης.
Άνοιξε τις παλάμες!
Μην κρύβεις τις πληγές!
ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ
3 comments:
Παιδιά σηκώνουν τους σταυρούς με νυχτωμένα μάτια...Ένας κόσμος γεμάτος σταυρούς...Καλησπέρα Γιώργο
"μην κρύβεις τις πληγές"
γνωστό πια ότι οι πληγές είναι οι μέγιστοι θεραπευτές μας...
εξαιρετικό ποίημα!διαφορετικό από όσα δικά σας έχω διαβάσει,
μου άρεσε και με συγκίνησε
σας φιλώ
@ Παναγιώτη Ράμμη: Πράγματι , όπως το έγραψε κι ο Σικελιανός
"Νότος, βοριάς,ανατολή και δύση
μέγας σταυρός . Κι απάνω του τ' ανθρώπου το Πνεύμα, βλέπω τώρα σταυρωμένο.."
@ φαίδρα: ποίηση γιατρικό μου και πληγή
προσπαθώ να ανανεώνομαι
Post a Comment