ΚΑΠΟΤΕ ...ΣΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ

Η τε γαρ πλάτανος αύτη μαλ' αμφιλαφής τε και υψηλή, του τε άγνου το ύψος και το σύσκιον πάγκαλον, και ως ακμήν έχει της άνθος, ως αν ευωδέστατον παρέχοι τον τον τόπον. Η τε αυ πηγή χαριεστάτη υπό της πλατάνου ρει μάλλα ψυχρού ύδατος , ωστε γε τω ποδί τεκμήρασθε. Νυμφών δε τινών και Αχελώου ιερόν απο των κορών τε και αγαλμάτων έοικεν είναι. Ει δ' αυ βούλει, το εύπνουν του τόπου ως αγαπητόν και σφόδρα ηδύ. Θερινόν τε και λιγυρόν υπηχεί τω των τεττίγων χορώ. Πάντων δε κομψότατον το της πόας, οτι εν ηρέμα προσάντει ικανή πέφυκε κατακλινέντι την κεφαλήν παγκάλως έχειν

Και ο πλάτανος αυτός είναι πολύ φουντωτός και υψηλός και της λυγαριάς το ύψος και η πυκνή σκιά πάρα πολύ ωραία και πόσο τ' άνθια της είναι στην ακμή τους, ωστε γεμίζουν ευωδιές πάρα πολύ τον τόπο. Και η πηγή πάλι κάτω απο τον πλάτανο χαριτωμένη τρέχει με πολύ κρύο νερόι, όπως τουλάχιστον καταλαβαίνει κανείς από το πόδι του. Φαίνεται από τας κόρας και τα αγάλματα, οτι είναι ιερό (τόπος αφιερωμένος) κάποιων Νυμφών και του Αχελώου. Κι αν πάλι θέλης (κι άλλο), το ωραίο αεράκι του τόπου πόσο είναι επιθυμητό και πολύ ευχάριστο με καλοκαιριάτικο και μελωδικό ήχο συνοδεύει τη χορωδία των τζιτζικιών. Το πιό χαριτωμένο όμως απ' όλα είναι το χορταράκι, γιατί έχει φυτρώσει σ' ανάλαφρη ανωφέρεια κατάλληλα, αφού ξαπλώση κανείς , να έχη το κεφάλι του πάρα πολύ ωραία.

ΠΛΑΤΩΝ "ΦΑΙΔΡΟΣ " 230 Β2-C6 (μετ. Ν. Αχείμαστου)