Κ' ΕΠΡΕΠΕ

Κ΄έπρεπε ν΄αρρωστήσεις και να γείρης
εκεί πέρα στο απόμερο κλινάρι
για να βρεθώ της μοναξιάς σου κύρης
και της νύχτας αρρώστιας σου φεγγάρι.
Κι αν πάη της νιότης το μαργαριτάρι
στο υγρό απο δάκρυα χώμα να μου σπείρης
έλα, της καλοσύνης το σιτάρι.
Τη σκέψη μου σκληρά πιά μην τη δείρης.
Της αρρώστιας η μοναξιά απ' την έρμη
ζωή μέσα στη βοή , μακραίνοντάς μας
- κι ας την καίη την άθλια σάρκα η θέρμη.-
δροσολογάει τα φύλλα της καρδιάς μας.
Στο μολεμένο ιερό για κάμε αγία
να γρικηθή σαν πρώτα η λειτουργία

Κωστής Παλαμάς Από "ΤΑ ΔΕΚΑΤΕΤΡΑΣΤΙΧΑ"

ΕΤΡΕΜΕ ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ

Είπα "σε αγαπώ"
και το κύμα σπούσε
σιγαλό απαλό
σα να ξεψυχούσε.

Είπα "σε αγαπώ"
κι έτρεμε το αέρι
σάμπως στη φωνή
να έκλαιε ένα αέρι

Είπα "σε αγαπώ"
κι έπεφτε το βράδυ,
σάμπως στη φωνή
να έτρεμε ένα βράδυ

Κώστας Χατζόπουλος (1868-1920)

ΑΧ ΝΑ Σ΄ΑΚΟΥΣΩ

Αχ, να σ' ακούσω πάλι, λάλει μου,
κάτι ανασταίνεις στην ψυχή μου.
Μες στων Σειρήνων το νησί που επέρασα
εχάθηκαν οι σύντροφοί μου.

Των αναστεναγμών των αλησμόνητων
με πλημμυρίζει ο αντίλαλος,
άχ, να σ' ακούσω πάλι, λάλει μου,
μες στην ψυχή μου ξαναμπαίνει ο σάλος...

Γιάννης Καμπύσης (1872-1901) "ΑΠΑΝΤΑ" (1972 Επιμ. Γ. Βαλέτα)

ΟΙ ΛΕΥΚΕΣ (1)

Στου δρόμου τ άσπρο μάκρος
δεξά ζερβά μας
το χαιρετούνε λεύκες
το πέρασμά μας

Χαιρέτισμα απο ύψη
γαληνεμένα
στα λαχταρίσματα όλα,
σ΄ εμέ, σ΄ εσένα.

Μας άκουσαν , μας είδαν
και μας γνωρίζουν
οι ολόρθες τρανές λεύκες.
Και ψιθυρίζουν

Και ψιθυρίζουν. Γέρνουν
για να μας πούνε
τα δεν εδόθη ως τώρα
να γρικηθούνε

Για να μας πούν, ω γλώσσα
των αιθερίων
το μυστικό το μέγα
των μακαρίων.

Μα πρίν εκείνο λάμψη
εντός σου, εντός μου
το δράχνει και το πνίγει
ο αχνός του κόσμου.

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

Από το "Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΚΑΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ"

ΑΔΕΙΟ ΠΑΚΕΤΟ

Άδειο πακέτο απο τσιγάρα
θα μας πετάξουν στο σωρό.
Της ποίησης δώρο και κατάρα
να κουβαλάμε το σταυρό

Μύλος π' αλέθει μόνο λύπη
κύμα που γλύφει τα κουπιά...
Μην είν' η αγάπη που μας λείπει
κι έγινε τύψη τώρα πιά;

ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ (ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ)

Μερικές από τις προφητείες του αγίου (από το βιβλίο του μητροπολίτη Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτη "ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ)

1. "Θα δήτε στον κάμπο αμάξι χωρίς άλογα να τρέχη γρηγορώτερα από τον λαγό".
(Ελέχθη εν Βουλιαράταις παρά την Δρόπολιν).

2. "Θαρθή καιρός που θα ζωσθή ο τόπος με μια κλωστή".
(Ελέχθη εν Άσσω της Κεφαλληνίας).


3. "Θαρθή καιρός που οι άνθρωποι θα ομιλούν από ένα μακρυνό μέρος σε άλλο, σαν νάνε σε πλαγιανά δωμάτια, π.χ. από την Πολι στη Ρωσία".


4. "Θα δήτε να πετάνε άνθρωποι στον ουρανό σαν μαυροπούλια και να ρίχνουν φωτιά στον κόσμο. Όσοι θα ζουν τότε θα τρέξουν στα μνήματα και θα φωνάζουν: Εβγάτε σεις οι πεθαμένοι να μπούμε μεις οι ζωντανοί".


5 . "Το κακό θα έλθη μέχρι τον Σταυρόν και δεν θα μπορέση να πάη κάτω. Μη φοβηθήτε. Μη φύγετε από τα σπίτια σας".

(Ελέχθη εις την περιοχήν Πολυνερίου Γρεβενών. Πράγματι τω 1940 οι Ιταλοί έφθασαν μέχρι την τοποθεσίαν Σταυρός, όπου είχε κηρύξει ο Άγιος, και εσταμάτησαν).


6. "Όταν θα πέση ο κλώνος (που είνε στημένος ο Σταυρός), θα γίνη μεγάλο κακόν, που θα έλθη από το μέρος όπου θα δείξη ο κλώνος· και όταν θα πέση το δένδρον, θα γίνη ένα μεγαλύτερον κακόν".

(Ελέχθη εις χωρίον Τσιράκι (σήμερον Άγιος Κοσμάς) Γρεβενών. Πράγματι τω 1940 έπεσεν ο κλώνος και ο Σταυρός προς το μέρος της Αλβανίας, όθεν επετέθησαν οι Ιταλοί, και τω 1947 το δένδρον, ότε η περιοχή κατεστράφη εντελώς από τον συμμοριτοπόλεμον).

ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ

Έπειτα υψώθηκες στον ορίζοντα
χαρταετός αυτοαναιρούμενος αυτοσαρκαζόμενος
και πως να συμμαζέψεις τα ζύγια σου;
Που καιρός είπες. Έτσι κι αλλιώς
αυτή η χώρα με απωθεί, με εμπαίζει
Έκθαμβες ανυψώσεις, ιλαρές πτώσεις...
Κάπου ανάμεσα η βίαιη αφύπνιση
που αδυνατεί να ανατρέψει
προαποφασισμένες ισορροπίες.
Στο τέλος , πρίν καν αρχίσει η τελευταία πράξη
φωνή σπαραχτική σαν έγγιγμα λεπίδας στο στέρνο,
ανίκανη πιά να δονήσει, αποδράς έκπτωτος
πορφυρό ιμάτιο χλεύης.
Σταυρωμένος ήδη ανάμεσα σε ηλεκτροφόρα καλώδια
και κεραίες.

Από τη συλλογή του Μιχάλη Π. Δελησάββα "ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ" (1989)

ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ

Για να τιμούμε , όσους ομορφαίνουν τη γλώσσα

ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ

Κάθε που γράφω για θάνατο
βαθαίνει ο στίχος
σα λάκκος

ΤΗ ΝΥΧΤΑ

Τη νύχτα έφτασα στη θάλασσα
Ηταν βουβή και πάνω της τ αστέρια
τ΄ αμέτρητα κι΄ολόλαμπρα επίθετά της

Γιάννης Πατίλης (1947- )

Ο ΠΟΙΗΤΑΚΟΣ

Από την ποιητική συλλογή του Αμερικανού Ποιητή Edgar Lee Masters "Η ανθολογία του Σπουν Ρίβερ" (σε μετάφραση Σπύρου Αποστόλου - εκδόσεις GUTENBERG 1995)

Ο ΠΟΙΗΤΑΚΟΣ

Σπόροι μέσα σε τσόφλι ξερό
τικ, τικ,τικ τικ, τικ, τικ, σκαθάρια που μαλώνουν
- ίαμβοι αναιμικοί που ο ισχυρός άνεμος ξυπνάει -
αλλά μ' αυτόν τον πεύκο κάνει συμφωνία.
Τριολέτα,βιλανέλες, ροντέλα και ρόντα ,
μπαλάντες πάνω στο σκοπό της ίδιας παλιάς σκέψης:
Τα χιόνια και τα ρόδα τα χτεσινά χαθήκαν
Και τι άλλο είναι η αγάπη από ένα ρόδο που μαραίνεται;
Η ζωή ολόγυρά μου εδώ στο χωριό:
Τραγωδία, κωμωδία,αντρεία και αλήθεια,
θάρρος συνέπεια, ηρωισμός αποτυχία -
όλα στον ίδιο αργαλειό, κι ω πόσα σχέδια!
Δάση, λειμώνες χείμαροι και ποτάμια -
σ' όλο το μάκρος της ζωής μου ήμουν τυφλός γι΄αυτά.
Τριολέτα, βιλανέλες, ροντέλα και ρόντα,
σπόροι μέσα σε τσόφλι ξερό ,τικ, τικ, τικ
τικ, τικ, τικ, τι ίαμβοι αναιμικοί,
ενώ βρυχώνται στους πευκώνες ο Ομηρος και ο Γουίτμαν

XAI - KAI

Από τα χαι- κάι του Ανέστη Ευαγγέλου (1933-1994)

Αχ το αίμα, το αίμα
αδέρφια μου που εχύθη
που να το κρύψω;

Καλά οι μεγάλοι.
Απ των παιδιών τα μάτια
πώς θα γλιτώσεις;

Τα γυμνά δέντρα
ν αποφεύγεις: θυμίζουν
την ερημιά σου.

Τα πράγματα είναι
αλύπητα μαχαίρια:
σ' 'έχουν χαράξει

Ο ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΟΣ

Πως τόλμησα , Κύριέ μου, να σου απλώσω
το χέρι, ενώ δεν ήταν καθαρό!
Στα χείλη σου να φέρω, αντίς για δρόσο,
θολό και της αγάπης το νερό!

Να έπρεπε το ρηθέν να γίνη ωστόσο
και ν ανεβής επάνω στο σταυρό,
κι έπρεπε , ακόμα, εγώ να σου καρφώσω
της απιστίας τη λόγχη στο πλευρό.

Τώρα, απ' τον τάφο σου, ποιού Αγγέλου χέρι
της τύψης μου την πέτρα θα κυλήση;
Στον κορβανά τ΄ αργύρια ποιός θα φέρη

στο δρόμο μου ποιός θα με σταματήση;
Μ' έκραξαν ; Ω γνωρίζω τη λαλιά σου:
"Περιπλανώμενε, επί τέλους, στάσου!"

Μελισσάνθη (1910-1990)

ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΟΥ

Σύντροφοι
ακόμα και τη μοναξιά μου
τη χρωστάω σε σας.
Χωρίς εσάς δε θα την ένιωθα
ως τις ακραίες της συνέπειες,
δε θα την αναζητούσα,
χωρίς εσάς δε θα την απαρνιόμουν

Τίτος Πατρίκιος "ΑΝΤΙΔΙΚΙΕΣ"

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

Άξιον εστί το χέρι που επιστρέφει
απο φόνο φρικτό και τώρα ξέρει
ποιό το νύν ποιό το αιέν του κόσμου

Οδ. Ελύτης "ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ"