Monday, August 21, 2006

Ο ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΟΣ

Πως τόλμησα , Κύριέ μου, να σου απλώσω
το χέρι, ενώ δεν ήταν καθαρό!
Στα χείλη σου να φέρω, αντίς για δρόσο,
θολό και της αγάπης το νερό!

Να έπρεπε το ρηθέν να γίνη ωστόσο
και ν ανεβής επάνω στο σταυρό,
κι έπρεπε , ακόμα, εγώ να σου καρφώσω
της απιστίας τη λόγχη στο πλευρό.

Τώρα, απ' τον τάφο σου, ποιού Αγγέλου χέρι
της τύψης μου την πέτρα θα κυλήση;
Στον κορβανά τ΄ αργύρια ποιός θα φέρη

στο δρόμο μου ποιός θα με σταματήση;
Μ' έκραξαν ; Ω γνωρίζω τη λαλιά σου:
"Περιπλανώμενε, επί τέλους, στάσου!"

Μελισσάνθη (1910-1990)