Κ΄έπρεπε ν΄αρρωστήσεις και να γείρης
εκεί πέρα στο απόμερο κλινάρι
για να βρεθώ της μοναξιάς σου κύρης
και της νύχτας αρρώστιας σου φεγγάρι.
Κι αν πάη της νιότης το μαργαριτάρι
στο υγρό απο δάκρυα χώμα να μου σπείρης
έλα, της καλοσύνης το σιτάρι.
Τη σκέψη μου σκληρά πιά μην τη δείρης.
Της αρρώστιας η μοναξιά απ' την έρμη
ζωή μέσα στη βοή , μακραίνοντάς μας
- κι ας την καίη την άθλια σάρκα η θέρμη.-
δροσολογάει τα φύλλα της καρδιάς μας.
Στο μολεμένο ιερό για κάμε αγία
να γρικηθή σαν πρώτα η λειτουργία
Κωστής Παλαμάς Από "ΤΑ ΔΕΚΑΤΕΤΡΑΣΤΙΧΑ"
