Έπειτα υψώθηκες στον ορίζοντα
χαρταετός αυτοαναιρούμενος αυτοσαρκαζόμενος
και πως να συμμαζέψεις τα ζύγια σου;
Που καιρός είπες. Έτσι κι αλλιώς
αυτή η χώρα με απωθεί, με εμπαίζει
Έκθαμβες ανυψώσεις, ιλαρές πτώσεις...
Κάπου ανάμεσα η βίαιη αφύπνιση
που αδυνατεί να ανατρέψει
προαποφασισμένες ισορροπίες.
Στο τέλος , πρίν καν αρχίσει η τελευταία πράξη
φωνή σπαραχτική σαν έγγιγμα λεπίδας στο στέρνο,
ανίκανη πιά να δονήσει, αποδράς έκπτωτος
πορφυρό ιμάτιο χλεύης.
Σταυρωμένος ήδη ανάμεσα σε ηλεκτροφόρα καλώδια
και κεραίες.
Από τη συλλογή του Μιχάλη Π. Δελησάββα "ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ" (1989)
