Από την παραπάνω συλλογή
Πάνω μας τ' ουρανού το μάτι
με τ άσπρο σύννεφο στο πλάι.
Εσύ, μια Σφίγγα που γελάει,
κι εγώ της ερημιάς κομμάτι.
Κι όλο το φώς ν' ανηφορά
στην καταπράσινη γαλήνη.
Δάσος ο έρωτας και κλείνει
τη θλίψη, που δεν προχωρά.
Βρυσούλα, γάργαρο νερό.
τρέχει στο διάφανο ρυάκι.
Σέρνει και μένα, ξυλαράκι
σπασμένο κούφιο και ξερό.
Αχ! Τώρα κελαηδά τ΄ αηδόνι:
Κάνε κι αυτό, κι αυτό το λάθος.
"Και δίχως το μοιραίο πάθος
πάλι ο καιρός θα σε πληγώνει"
