Σπιτάκι αποξοχάρικο, αποσπερινό χλωμό.
Κι οι δυό μας κάτω απ' το φτωχό του γείσο...
Να μην τολμώ τους άγουρους καρπούς σου να τρυγήσω-
να μην τολμώ.
Ν' αποξεχνιέται η μάνα σου, στη βρύση και να αργεί
(ρίγη παλιά που δεν θα ξανατύχω...)
Να σπάζει ο ήλιος τα χρυσά δοξάρια του στον τοίχο
κι οι σπίνοι να το λένε στη φραγή.
Συχνό δαχτυλομίλημα, τρεμάμενη φωνή...
Χειλάκια ξεδιψαστικά- πανσέδες ματωμένοι.
Να συμφωνεί για το φιλί ως κι η ελιά η σκυμμένη-
το κόρο των πουλιών να συμφωνεί.
Μα εμείς να σβήσει αφήσαμε κείνη η φωτιά η καυτή
κι αφίλητοι χωρίσαμε. Μα απόμεινε , Μελίκα,
το που δε φιληθήκαμε να ναι η πικρή μας γλύκα-
η πιό γλυκά μας πίκρα να' ναι αυτή.
Μενέλαος Λουντέμης (1912-1977) "ΚΡΑΥΓΗ ΣΤΑ ΠΕΡΑΤΑ"
