ΠΑΙΔΟΥΛΑ

Κρέμονται απόψε ως με τη γη βαριά τσαμπιά τ' αστέρια.
Καιρός του τρύγου στ΄ουρανού το ασημένιο αμπέλι.
Μα είναι μικρά και δε μπορούν τα τρυφερά της χέρια
να κόψουνε το πιό λαμπρό, που για παιγνίδι θέλει.

Κι έτσι όπως στέκει και γελά και το χεράκι απλώνει
παιδούλα, που είν' του πιό μικρού αγγέλου αγαπημένη,
θαρρείς και γέρνουν μονομιάς του Σύμπαντος οι κλώνοι
να πέσουν στα πόδια της, πιστοί κι υποταγμένοι.