Φεύ, χρήν βροτοίσιν των φίλων τεκμήριον
σαφές τι κείσθαι και διάγνωσιν φρενών,
όστις τ' αληθής, έστιν ός τε μη φίλος.
Δισσάς τε φωνάς πάντας ανθρώπους έχειν
την μεν δικαίαν, την δ όπως ετύγχανεν,
ως η μεν φρονούσα τ'άδικ' εξηλέγχετο
προς δε της δικαίας, κουκ άν ηπατώμεθα
Αχ έπρεπε οι ανθρώποι νάχουν για τους φίλους
ξεκάθαρα σημάδια και να ξεχωρίζουν
ποιός είναι και ποιός όχι αληθινός τους φίλος.
Και δυό τρόπους μιλιάς οι ανθρώποι νάχουν όλοι,
δίκια τη μιά, την άλλη όπως τόφερε η τύχη,
για νάπιανεν η δίκια αυτήν, που θάχε εντός της
άδικες σκέψεις, κι έτσι δε θα μας γελούσαν
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ "ΙΠΠΟΛΥΤΟΣ" (στ. 925-931)
(μετάφραση Κ. ΚΟΝΤΟΥ )
