ΒΡΟΧΗ

Στάλες αργές, μονότονες στα φύλλα,

που κλαίνε σιωπηλά το χωρισμό.

Στο δρόμο που δεν έχει γυρισμό

τρέμουν κρυφά τα μέταλλα τα ξύλα.

------------

Και μέσα μου ξυπνά μ΄ ένα λυγμό

του κόσμου το πανάρχαιο σαράκι.

Και χύνεται της μνήμης το φαρμάκι

στου νου μου τον αδιάκοπο σφυγμό.

------------

Θολό μες απ' τα σύννεφα το φώς

τα μάτια μου βαραίνει μουσκεμένο

και μάταια ν αστράψει περιμένω

κι ο έρωτας του πόνου αδερφός.

------------

Είν' έρμαια στα χέρια του κενού

του κόσμου όλα τα ύψη και τα βάθη.

Στον κήπο της αγάπης που εμαράθη

πέφτουν πικρά τα δάκρυα τ' ουρανού.

**********************************

Από τη συλλογή "Το ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ"