ΤΗΝ ΩΡΙΜΗΝ ΕΙΚΟΝΑ

Την ώριμην εικόνα μου κοιτάζω
στο σκονισμένο τζάμι του καθρέφτη.
Μορφή, π' ολο μαραίνεται και πέφτει
σαν άνθος, που ξεχάστηκε σε βάζο.

Στο πρόσωπο που φλέγεται, διαβάζω
τη μαρτυρία του πόνου, κάποιου ψεύτη.
Το χρόνο, της αγάπης μου τον κλέφτη
βλέπω να μ' αγκαλιάζει και τρομάζω.

Ξεράθηκαν κι ασπρίσανε τα χείλη
κι είναι στιφά σα φλούδι απο λεμόνι.
Ο αιώνιος τρυγητής μ' αργοσιμώνει
το πρόσκαιρο να κόψει το σταφύλι.

Ξεφεύγει απο τα χέρια μου η ζωή
και σα γυαλί συντρίβεται στο χώμα.
Γύρω σιωπή και μάχεται στο στόμα
η τελευταία κι η πρώτη μου πνοή


Από τη συλλογή "ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ" (1997)