Δραγάτης που σκαρφάλωσες στη στέγη μου σπουργίτη
και διαφεντεύεις απο κεί μ' αγέρωχη ματιά,
τη λύπη που με τυραννά, τον πόνο που με πλήττει,
τη μυστική που σέρνεται στα σπλάχνα μου φωτιά.
Στάσου μη φεύγεις ταπεινό πουλί που σε λατρεύω
κι έχω για σένα ψίχουλα μαζί κι ένα σπυρί
μικρό που μοιάζει τις χαρές τις λίγες που γυρεύω
και περισσά ματώθηκα και δεν τις έχω βρεί.
ΤΑΚΗΣ ΚΟΛΙΑΒΑΣ - ΜΟΛΙΩΤΑΚΗΣ
Από τη συλλογή "ΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΡΙΜΕΣ" (1990)
2 comments:
Καλησπέρα φίλε Γιώργο!
Να σαι καλά φίλε μου Θοδωρή
Post a Comment