Η ΦΩΝΗ ΑΠΟ ΤΑ ΥΠΟΓΕΙΑ ΔΩΜΑΤΑ

Φτάνω στην κόλαση αναλφάβητος. Μαθαίνω
τα βογγητά και τον ωμό τρόμο του ξένου.
Ακούω τριγύρα αυτό μονάχα. Να πεθαίνου-
με μ΄ένα "μάνα" στην ψυχή. Διαβαίνει τραίνο

με μηχανοδηγό τυφλό που 'χει βοηθό του
πανέμορφη, φρικτή την τύψη των ανθρώπων,
στη μνήμη των καρφί καιρών, των ένδον τόπων.
Του παντοαδύναμου γαμώ το κέρατό του.

Αίφνης, εδώ θα ψάλλουν δέντρα, ελάτια, πεύκα.
Κι εν τέλει εδώ θ ανθίση ρόδο η δικαιοσύνη.
Θα 'ρθή ο Θεός, κανένα πλέον να μην κρίνη
και θα υψωθή στο φώς μια φουντωμένη λεύκα.

Ουράνια λεύκα που εν τω βίω ποτέ δεν είδα,
να με φέρη σ εσέ τερπνή, αληθής πατρίδα.

ΗΛΙΑΣ ΛΑΓΙΟΣ
(Από το "ΠΡΑΞΗ ΥΠΟΤΑΓΗΣ")