Τσαλακωμένα λόγια
κλαίγουν το μεσημέρι
στα λερωμένα πατώματα,
στις σχάρες των υπονόμων,
σπαράγματα βροχής
και ραγισμένο φώς.
Της μνήμης αποτσίγαρα,
δόξα της τέφρας...
Χρυσάφι της νιότης μου
στα χέρια του σπάταλου χρόνου!
Στις πύλες των ονείρων σου,
στα βάθη του καθρέφτη
ξάγρυπνα καραδοκούν
τα μοναχικά μάτια
των προγεγραμμένων.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
Έσπασε ο καθρέφτης,
το τελευταίο είδωλό του ήταν εκείνα
τα μοναχικά μάτια.
Κράτα με προσοχή το μικρό θραύσμα,
για ενθύμιο της σημερινής κακοτυχιάς
-με προσοχή σου είπα...
το τελευταίο βλέμμα ήταν κοφτερό.
Post a Comment