Μέρα σκοτεινιασμένη, βροχερή,
μπροστά σε κάποιο τάφο ξεχασμένο.
Το μάρμαρο παλιό και φαγωμένο
και τ’ όνομα σβηστό, χωρίς κερί.
Και στο σταυρό μια λέξη κοφτερή,
το ρήμα «Εκοιμήθη» , παγωμένο,
σα φύλλο στον αγέρα , μαραμένο,
-στρατιώτης σε πορεία λυπητερή-
Ποιος άνοιξε μια θύρα σκοτεινή
τον αρχαίο χρησμό να ψιθυρίσει;
Μάρτυρας σιωπηλός το κυπαρίσσι.
Στου χρόνου την αιώνια σκηνή
στυλώνεται της θλίψης μου σημάδι
και φως εξαργυρώνει στο σκοτάδι.
ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
Εξαιρετικό! Πραγματικά σε χαίρομαι στα σονέτα και στα χάι κου... και όχι μόνο. Απλά επικεντρώνω σε αυτά γιατί τα θεωρώ δύσκολα είδη, αν και ιδιαίτερα γοητευτικά και προκλητικά για τον κάθε ποιητή. Απόδειξη ότι καταπιάστηκαν με αυτά οι μεγάλοι μαέστροι της ελληνικής και παγκόσμιας Ποίησης. :)
Γιώργο, λεβέντη μου, μπράβο και πάλι μπράβο!!! Τι σονέτο διαμάντι ειναι αυτό! Από τα ωραιότερά σου. Το χάρηκα, δεν φαντάζεσαι πόσο.
Βολκώφ
@ghteytria , Θεοδόση: Σας ευχαριστώ για την έκφραση της γνώμης σας. Η αλήθεια ήταν οτι παιδεύτηκα με αυτό μτο σονέτο και είχα αμφιβολίες για την αξία του
Post a Comment