ΚΑΠΟΤΕ ...ΣΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ

Η τε γαρ πλάτανος αύτη μαλ' αμφιλαφής τε και υψηλή, του τε άγνου το ύψος και το σύσκιον πάγκαλον, και ως ακμήν έχει της άνθος, ως αν ευωδέστατον παρέχοι τον τον τόπον. Η τε αυ πηγή χαριεστάτη υπό της πλατάνου ρει μάλλα ψυχρού ύδατος , ωστε γε τω ποδί τεκμήρασθε. Νυμφών δε τινών και Αχελώου ιερόν απο των κορών τε και αγαλμάτων έοικεν είναι. Ει δ' αυ βούλει, το εύπνουν του τόπου ως αγαπητόν και σφόδρα ηδύ. Θερινόν τε και λιγυρόν υπηχεί τω των τεττίγων χορώ. Πάντων δε κομψότατον το της πόας, οτι εν ηρέμα προσάντει ικανή πέφυκε κατακλινέντι την κεφαλήν παγκάλως έχειν

Και ο πλάτανος αυτός είναι πολύ φουντωτός και υψηλός και της λυγαριάς το ύψος και η πυκνή σκιά πάρα πολύ ωραία και πόσο τ' άνθια της είναι στην ακμή τους, ωστε γεμίζουν ευωδιές πάρα πολύ τον τόπο. Και η πηγή πάλι κάτω απο τον πλάτανο χαριτωμένη τρέχει με πολύ κρύο νερόι, όπως τουλάχιστον καταλαβαίνει κανείς από το πόδι του. Φαίνεται από τας κόρας και τα αγάλματα, οτι είναι ιερό (τόπος αφιερωμένος) κάποιων Νυμφών και του Αχελώου. Κι αν πάλι θέλης (κι άλλο), το ωραίο αεράκι του τόπου πόσο είναι επιθυμητό και πολύ ευχάριστο με καλοκαιριάτικο και μελωδικό ήχο συνοδεύει τη χορωδία των τζιτζικιών. Το πιό χαριτωμένο όμως απ' όλα είναι το χορταράκι, γιατί έχει φυτρώσει σ' ανάλαφρη ανωφέρεια κατάλληλα, αφού ξαπλώση κανείς , να έχη το κεφάλι του πάρα πολύ ωραία.

ΠΛΑΤΩΝ "ΦΑΙΔΡΟΣ " 230 Β2-C6 (μετ. Ν. Αχείμαστου)

CESARE BECCARIA - ΠΕΡΙ ΑΔΙΚΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΠΟΙΝΩΝ

Οι πλειότεροι νόμοι δεν είναι παρά προνόμια μερικών τινών ανθρώπων, ήγουν φόρος, τον οποίον πληρώνουν οι πολλοί προς ωφέλειαν ολίγων τινών

Cesare Beccaria "Περί αδικημάτων και ποινών" (μετ. Χαρ. Π. Σοφιανόπωλου - εκδ. 1842)

ΘΕΛΩ ΤΟ ΝΟΜΟ

Η αλήθεια παραμένει αλήθεια και όταν ακόμη το υποκείμενον την αναγνωρίζει και την προασπίζει μόνον από της στενής απόψεως του ιδίου αυτού συμφέροντος . Τον Shylok φέρουσι προ του δικαστηρίου το μίσος και η επιθυμία της εκδικήσεως δια να αποκόψη μίαν λίτραν σαρκός από το σώμα του Antonio , αι λέξεις όμως, τας οποίας ο ποιητής θέτει εις το στόμα του είναι εξ ίσου αληθείς, όπως και αν προήρχοντο από κάθε άλλον. Είναι η γλώσσα την οποίαμ το προσβληθέν περί δικαίου αίσθημα θα ομιλή πάντοτε εις πάντα τόπον και χρόνον. Είναι η δύναμις και το αδιάσειστον της πεποιθήσεως, ότι το δίκαιον είναι πάντοτε δίκαιον . Είναι η παραφορά και το πάθος του ανδρός, όστις έχει την συναίσθησιν, ότι εις την υπόθεσιν ,την οποίαν υποστηρίζει, δεν πρόκειται μόνον περί του ιδίου του προσώπου, αλλά περί του νόμου. Τη λίτρα το κρέας , είναι οι λόγοι τους οποίους θέτει ο Shakespeare εις το στόμα του Shylok «τη λίτρα το κρέας που απαιτώ, την αγόρασα ακριβά, είναι δική μου, και τη θέλω. Αν μου την αρνηθήτε , ανάθεμα στους νόμους σας ! Δεν θάχει το δίκαιον της Βενετίας καμμία δύναμη. …. Θέλω το νόμο …. Έχω εδώ το γραμμάτιό μου.»

«Θέλω το νόμο» . Ο ποιητής κατόρθωσε δια των τριών αυτών λέξεων να αποδώση την πραγματικήν σχέσιν του δικαίου υπό την υποκειμενικήν αυτού έννοιαν προς το δίκαιον υπό την αντικειμενικήν τοιαύτην ως και την σημασίαν του διά το δίκαιον, τόσον επιτυχώς, όσον ουδείς φιλόσοφος του δικαίου θα ηδύνατο να πράξη τούτο. Διά των λέξεων αυτών μετεβλήθη το ζήτημα δια μιας , από απλήν απαίτησιν του Shylok εις υπόθεσιν αφορώσαν τον νόμον της Βενετίας. Πόσον μέγα και γιγαντιαίον φαίνεται το ανάστημα του ανδρός, όταν εκφέρη τους λόγους αυτούς ! Δεν είναι πλέον ο Εβραίος , ο οποίος αξιοί μίαν λίτραν σαρκός , είναι αυτός ούτος ο νόμος της Βενετίας, όστις κρούει την θύραν του Δικαστηρίου , διότι το δικαίωμά του και ο νόμος της Βενετίας είναι έν και το αυτό πράγμα. Με το ιδικόν του δικαίωμα ανατρέπεται και αυτός ο νόμος της Βενετίας. Και όταν βλέπει τις αυτόν τότε να συντρίβηται υπό το βάρος της δικαστικής αποφάσεως , ήτις δι’ ευτελούς ευφυολογήματος ματαιοί την άσκησιν του δικαιώματός του και να απέρχηται κλονιζόμενος, με λυγισμένα τα γόνατα, συντετριμένος, ακολουθούμενος από τον σαρκασμόν όλων, πώς δύναται τις να αποδιώξη το συναίσθημα, ότι μαζί του εκάμφθη ο νόμος της Βενετίας, ότι δεν πρόκειται περί του Εβραίου Shylok, όστις απέρχεται συρόμενος, αλλά περί της τυπικής εκείνης μορφής του Εβραίου του Μεσαίωνος, του παρία εκείνου της κοινωνίας, ο οποίος εις μάτην κραυγάζει δια δικαιοσύνην;

Rudolf von Jhering (1818-1892)
“Der Kampf ums Recht” (Ο αγών διά το δίκαιον)
μετ. Σπυρ. Μανούσου εκδ. 1931

ΣΕΙΡΗΝΕΣ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΙΑ

Ι

Κρατώντας το νήμα μιας λέξης
πλανήθηκα στο λαβύρινθο των ονείρων,
γυρεύοντας να σκοτώσω το Τέρας.
Στους άδειους διαδρόμους,
στις αυστηρές κάμαρες,
στις σκοτεινές σκάλες
στις γωνιές με τις σβησμένες στάχτες
μ’ ακολουθούσε η σκιά σου , αμίλητη.
Σ’ αντίκρυσα στον καθρέφτη.
Μια στιγμή πριν την αυγή ψιθύρισες:
«Τι τους νοιάζει τους νεκρούς ο πετεινός;
Τι τους νοιάζει τους νεκρούς η μέρα;»

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ