Τ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ

Μνήμη Γ.Α. (1885-1936)

Τ' όνομά σου στα αρχεία της νήσου Έλλις . Τσεκούρι , π' αντηχεί στα δάση του Νέου Κόσμου. Ξιφήρης καλπασμός θανάτου στον κάμπο του Κιλκίς με τ' άλογο του γκρεμισμένου χρόνου. Σπασμένα κόκκαλα , βαλσαμωμένες λέξεις....
Κι έπειτα, το ακούραστο μαύρο. Βρέφη που χάνονται , λύτρα του πόνου.... "Τι δώη άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;"
Κούπα που τσάκισες χωρίς να κρατήσεις μιά σταγόνα χαράς! Κι ο τάφος να μήν είναι πουθενά...
Ό,τι έχει μείνει απο σένα είναι τούτο το παλιό ρολόι , με τα εγγλέζικα γράμματα. Ό,τι έχει μείνει απο σένα είναι τ' όνομά μου. Γεώργιος. Παρωνύμιον: Σουλιώτης. Ιθαγενής της Μοίρας.

ΑΜΑΔΑΙΟΣ (ΤΟ ΓΟΥΡΟΥΝΙ -ΠΟΙΗΤΗΣ) Hai-Ku

Με γλώσσα σκληρή
έπαιζε με τη λάσπη.
Άγνωστος εχθρός

Αγέλη χοίρων
με όνομα "Λεγεών"
Δαιμονισμένη

Φωνήεν γλυφό:
Τα στιλβωμένα λόγια
των ατάλαντων

Μέσα στη λάσπη
αστράφτει των στίχων σου
μαργαριτάρι

Θέατρο σκιών:
Θα μας καταδικάσουν
ερασιτέχνες;

Jorge Miguel Cerdo

(Απόδοση στα Ελληνικά
ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ)

ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ

Θεοδοσίου του Λύκου

Σκληρό το στόμα της λύπης. Στεγνά τα δόντια και τα χείλη. Αγρυπνά η ζωή μου μες στους δρόμους του κόσμου, μετρώντας το ρυθμό κι όχι το χρόνο.
Στα χέρια μου το ματωμένο τσεκούρι. Πόσους θανάτους έχω δώσει κι ο βρυχηθμός τους αντηχεί στην άβυσσο των άστρων; Κάπου εκεί γεννιέται η καταιγίδα. Ουρλιάζουν οι λύκοι...
Αυτή η Μάχη δε θάχει τελειωμό...

Η ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ (ΧΑΙ- ΚΟΥ)

Στίχοι και στίχοι
Αυταπάτες της γλώσσας
Φθόγγοι των λυγμών...

Στη μαύρη νύχτα

βωμός η κάθε λέξη

αστραπόφωτος

Μίτος του χρόνου:

Με κυκλώνουν οι ώρες.

Φόβος θανάτου.

Σιγούν οι στίχοι.

Στην παγωμένη μνήμη

χορός των νεκρών.

Σκιές οι λέξεις

χάνονται στη σιγή μου

σαν σε καθρέφτη

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΟΙ ΕΚΖΗΤΟΥΝΤΕΣ (χαι- κου)

Ψυχές αντένες
στο σιωπηλόν ουρανό:
Οι εκζητούντες

Γ. Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

ΜΙΑ ΛΕΞΗ ΑΠΡΟΣΕΧΤΑ ΡΙΓΜΕΝΗ

Σε μια σελίδα, μιά λέξη απρόσεχτα ριγμένη,
μπορεί να προκαλέσει κάποιο μάτι,
όταν - στην αιώνια ραφή της τυλιγμένη -
η ζαρωμένη ποιήτρια θα κοιμάται.

Η μόλυνση γεννά μες στις προτάσεις...
Μπορούμε ν' ανασάνουμε την απελπισία
σ' αιώνων μακρινών τις αποστάσεις
απο του βίου την ελονοσία .

Emily Dickinson "A word dropped careless on a page..."
(Ελεύθερη απόδοση Γ.Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ)

ΕΙΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΚΡΙΣΕΩΣ

Νύχτα κι ακούς τον ήχο των οστράκων.
Το πόδι σου πατά και τα τσακίζει...
Σάπια ψοφίμια , κρώξιμο κοράκων,
φλόγα στο βάτο , δίχως να καπνίζει.

Άνυδρη πέτρα κι ο αρχαίος δράκων
στο βράχο του κρυμμένος ρουθουνίζει.
Γυμνό φεγγάρι , στόλισμα των λάκκων ,
στο αίμα των αθώων που αχνίζει.

Το στόμα σου σκοτάδια καταπίνει
-παράξενη του φόβου νυχτερίδα-.
Την άγρυπνη φιγούρα σου την είδα
στης άβυσσος να χάνεται τη δίνη.

Και γνώρισα την έσχατην οδύνη
ατάλαντος και δίχως προσωπίδα...

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

(ο πίνακας είναι του Hieronymus Bosch)

ΤΟ ΧΩΜΑ ΠΟΥ ΑΠΑΙΤΕΙ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Στον Τόλη Νικηφόρου


Το χώμα που απαιτεί τον ουρανό
την ώρα που τ' απρόσιτο ενεδρεύει,
το διψασμένο στόμα στον κρουνό,
το μυστικό που χύνεται στα ερέβη
-με την ουρά τ' ανέμου στα μαλλιά
με μια σταγόνα φως - σαλεύει εντός μου
σα μια μεγάλη γκρίζα πινελιά
στο αίνιγμα τ' αξεδιάλυτο του κόσμου.


ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ
(Από τη συλλογή "ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΟΔΟΣ")

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Μέρα μουντή. Στο δάσος έχει χιόνι,
στα κρύα κλαριά του το κοτσύφι ψάλλει.
Της άνοιξης ανάσα φοβισμένη πάλλει,
βαραίν΄η λύπη, πόθος την υψώνει.

Μικρός και σιωπηλός αργοσταλάζει
ανθών λαός: οι μενεξέδες στο παρτέρι.
Γλυκά ευωδούν. Κανένας τους δεν ξέρει
σε θάνατου γιορτή πως ευωδιάζει.

Ανθούν τα δέντρα κι από δάκρυα, τυφλά,
κι ο ουρανός γέρνει βαρύς και χαμηλός.
Οι κήποι κι όλ' οι λόφοι μοιάζουν ως
κήπος Γεθσημανή και Γολγοθά...

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

(πάνω στο ποίημα του ΗERMANN HESSE "Karfreitag")

ΣΤΑΥΡΩΣΗ (Χαι-κου)

Άδοτο φιλί.
Εταίρε εφ 'ω πάρει;
Ριγούν τα χείλη.

Μόνος στο πλήθος
Εις χείρας αμαρτωλών
Αίμα αθώου

Χωρίς των στίχων
την κόκκινη χλαμύδα:
Γυμνός εις κρίσιν

Τώρα τον βλέπω
Πιλάτος των Ουρανών
Νίπτει τας χείρας

Έσχατος λόγος -
Το αίμα της πληγής μου-
Εσταυρωμένος

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

Η εικόνα είναι του Γάλλου εικονογράφου Gustave Dore (1832-1883)

ΓΕΘΣΗΜΑΝΗ

Κύριε, την ώρα τη θολή,
την ώρα που ' ρθανε πολλοί
εχθροί και σου δεσαν το χέρι
τί σε πονούσε πιό πολύ;
Τ' άθλιου προδότη το φιλί
ή του πιστού Σου το μαχαίρι;

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

Ο πίνακας είναι του Hieronymus Bosch

ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΔΕΙΠΝΟΣ

Χρυσοβαμμένα βλέφαρα γλυκός σκεπάζει ο ύπνος.
Μα δίπλα σου, στο ηδονικό κρεββάτι, ξαγρυπνώ.
Tου σώματος ο μυστικός έχει τελειώσει δείπνος
και τώρα βλέπω μοναχά της σάρκας τον καπνό.

Κι αν ήπια το μεθυστικό του πόθου το κρασί
και της αγάπης γεύτηκα τον άρτο το λιωμένο
το νιώθω , μες στον ύπνο σου, πως μου χτυπάς και συ
πέντε κατάμαυρα καρφιά σ' ένα σταυρό υψωμένο.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

(Από τη συλλογή "ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ")

Ο πίνακας είναι έργο του Γερμανού ζωγράφου Caspar David Friedrich (1774-1840)

TAEDIUM VITAE

Τα ίδια πράγματα, τα καθημερινά,

μέγαρα κι αυτοκίνητα και δρόμοι.

Ο ίσκιος π' αντιστέκεται ακόμη

σε παραθύρια μαύρα, βορινά

Οι σκέψεις , που τις πούλησα φτηνά

το χρήμα, ο χαρτοφύλακας, οι νόμοι.

Οι ώρες που σπατάλησα κι οι τόμοι

στα δημόσια γραφεία, τα σκοτεινά.

Κι όλα να φωνάζουν μ' ένα στόμα

καθώς η μέρα σώνεται και σβήνει:

"Τι σ' έκανε να σέρνεσαι στο χώμα;"

Και να΄ναι το μυαλό, που δεν αφήνει,

τη γλώσσα μου, κομμάτι μιας αβύσσου,

ν' αποκριθεί: "Το φως του Παραδείσου"

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

(Από τη συλλογή "ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ")

Ο πίνακας είναι έργο του Claude Monet

ΡΩΓΜΕΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

"Πάσα σάρξ ως ιμάτιον παλαιούται" Σοφία Σειράχ Δ 17-18

Δική μας είναι μόνον η στιγμή,
σώμα , της ηδονής και της οδύνης,
ακέφαλο κορμί που δεν αφήνεις
να σπάσουν των αισθήσεων οι φραγμοί !

Μα κάποτε στου χρόνου τη ρωγμή,
στο φώς κάποιας αδύναμης σελήνης
φυτρώνουν τα φτερά σου και προδίνεις
τη γή, που κυβερνούν οι στεναγμοί.

Και πάν' απ' της αβύσσου τα νερά
και τα γυμνά κρανία που σαπίζουν
-σα φάσματα δαιμόνων π' απελπίζουν-
μορφές σ' ακολουθούνε φθονερά.

Του χρόνου το μαρτύριο δεν τελειώνει
στη σάρκα μας, το ρούχο που παλιώνει.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ
(Από τη συλλογή "ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ")

Ο πίνακας είναι του Αγγλου ζωγράφου John Turner (1775-1851)