Τα ίδια πράγματα, τα καθημερινά,
μέγαρα κι αυτοκίνητα και δρόμοι.
Ο ίσκιος π' αντιστέκεται ακόμη
σε παραθύρια μαύρα, βορινά
Οι σκέψεις , που τις πούλησα φτηνά
το χρήμα, ο χαρτοφύλακας, οι νόμοι.
Οι ώρες που σπατάλησα κι οι τόμοι
στα δημόσια γραφεία, τα σκοτεινά.
Κι όλα να φωνάζουν μ' ένα στόμα
καθώς η μέρα σώνεται και σβήνει:
"Τι σ' έκανε να σέρνεσαι στο χώμα;"
Και να΄ναι το μυαλό, που δεν αφήνει,
τη γλώσσα μου, κομμάτι μιας αβύσσου,
ν' αποκριθεί: "Το φως του Παραδείσου"
ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ
(Από τη συλλογή "ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ")
Ο πίνακας είναι έργο του Claude Monet
2 comments:
Εκπληκτικό! Και το σονέτο και ο Μονέ! Μία από τις σπάνιες φορές όμως που ποίημα για μένα, επισκιάζει τον πίνακα! Και ειδικά αυτόν που είναι υπέροχος!
Οι τελευταίοι στίχοι ειδικά Γιώργο, είναι από τους καλύτερους που έχεις γράψει...καθώς και «ο ίσκιος π' αντιστέκεται ακόμη» και «οι σκέψεις που τις πούλησα φτηνά»... Βγάζει μια πίκρα μέσα από απλά λόγια. Αυτό το κάνει υπέροχο. Και οδηγεί τη σκέψη σου σε διάφορα που σε κάνουν να ταυτίζεσαι απόλυτα στα πιο πολλά σημεία. Μπράβο σου ειλικρινά!
Είναι απο τα ποιήματα που γράφουμε στα χρόνια της νεότητας, Μαριάννα, και μας ακολουθούν σ' όλη μας τη ζωή...
Post a Comment