Θεοδοσίου του ΛύκουΣκληρό το στόμα της λύπης. Στεγνά τα δόντια και τα χείλη. Αγρυπνά η ζωή μου μες στους δρόμους του κόσμου, μετρώντας το ρυθμό κι όχι το χρόνο.
Στα χέρια μου το ματωμένο τσεκούρι. Πόσους θανάτους έχω δώσει κι ο βρυχηθμός τους αντηχεί στην άβυσσο των άστρων; Κάπου εκεί γεννιέται η καταιγίδα. Ουρλιάζουν οι λύκοι...
Αυτή η Μάχη δε θάχει τελειωμό...
7 comments:
Καμια μαχη δεν εχει τελειωμο,μεχρι να πεθανουν αυτοι που πρεπει...
Αδηφάγο το στόμα της λύπης...
Κανείς δεν γλυτώνει και πρώτοι οι "λύκοι-ποιητές".
Ναι,αυτή η μάχη δεν έχει τελειωμό....
Τίτλος,ε;
μα ,Γιώργο, του φορτώνουμε ονομασίες
δυσβάσταχτες
και ναι μεν η καρδιά και του νου του η καρδιά άγρια βελανιδιά
μα οι ώμοι του ακόμα είκοσι έξι και κάτι
Μ` αγάπη και για τους δυο
Μα κάτι μου θυμίζουν τούτοι οι λόγοι...
Γιώργο λεβέντη, μού άρεσε το κολλαζ σου... Να 'σαι καλα.
Βολκώφ
Φίλοι μου ευχαριστώ για τα σχόλια σας.
@ Σωκράτη, δικό μας είναι το στόμα της λύπης , ο Θεοδόσης είναι πολύ νέος ακόμα, είναι "ο Άγγελος που σφάζει" .
Ένα μικρό κολάζ από στίχους του - μεταποιημένο σε πεζή φόρμα , φόρος τιμής στην εξαιρετική συλλογή του Θεοδόση "Τα τραγούδια της ψυχής και της κόρης"
Ωραία που έκαμες
Γιατί η επιλογή θέλει έμπειτο μάτι και σπουδή
θέλει μη φείδου
το λόγο του λόγου να ισχύσει
Καλή σας νύχτα
Προσυπογράφω το σχόλιο του Σωκράτη
Ωραία που έκαμες...
Post a Comment