Saturday, April 21, 2007

ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ

Θεοδοσίου του Λύκου

Σκληρό το στόμα της λύπης. Στεγνά τα δόντια και τα χείλη. Αγρυπνά η ζωή μου μες στους δρόμους του κόσμου, μετρώντας το ρυθμό κι όχι το χρόνο.
Στα χέρια μου το ματωμένο τσεκούρι. Πόσους θανάτους έχω δώσει κι ο βρυχηθμός τους αντηχεί στην άβυσσο των άστρων; Κάπου εκεί γεννιέται η καταιγίδα. Ουρλιάζουν οι λύκοι...
Αυτή η Μάχη δε θάχει τελειωμό...

7 comments:

ΠΡΕΖΑ TV said...

Καμια μαχη δεν εχει τελειωμο,μεχρι να πεθανουν αυτοι που πρεπει...

Unknown said...

Αδηφάγο το στόμα της λύπης...
Κανείς δεν γλυτώνει και πρώτοι οι "λύκοι-ποιητές".
Ναι,αυτή η μάχη δεν έχει τελειωμό....

Socrates Xenos said...

Τίτλος,ε;
μα ,Γιώργο, του φορτώνουμε ονομασίες
δυσβάσταχτες
και ναι μεν η καρδιά και του νου του η καρδιά άγρια βελανιδιά
μα οι ώμοι του ακόμα είκοσι έξι και κάτι

Μ` αγάπη και για τους δυο

Θεοδόσης Βολκώφ said...

Μα κάτι μου θυμίζουν τούτοι οι λόγοι...

Γιώργο λεβέντη, μού άρεσε το κολλαζ σου... Να 'σαι καλα.

Βολκώφ

Weaver said...

Φίλοι μου ευχαριστώ για τα σχόλια σας.
@ Σωκράτη, δικό μας είναι το στόμα της λύπης , ο Θεοδόσης είναι πολύ νέος ακόμα, είναι "ο Άγγελος που σφάζει" .
Ένα μικρό κολάζ από στίχους του - μεταποιημένο σε πεζή φόρμα , φόρος τιμής στην εξαιρετική συλλογή του Θεοδόση "Τα τραγούδια της ψυχής και της κόρης"

Socrates Xenos said...

Ωραία που έκαμες
Γιατί η επιλογή θέλει έμπειτο μάτι και σπουδή
θέλει μη φείδου
το λόγο του λόγου να ισχύσει

Καλή σας νύχτα

Τάσος Ν. Καραμήτσος said...

Προσυπογράφω το σχόλιο του Σωκράτη
Ωραία που έκαμες...