ΕΙΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΚΡΙΣΕΩΣ

Νύχτα κι ακούς τον ήχο των οστράκων.
Το πόδι σου πατά και τα τσακίζει...
Σάπια ψοφίμια , κρώξιμο κοράκων,
φλόγα στο βάτο , δίχως να καπνίζει.

Άνυδρη πέτρα κι ο αρχαίος δράκων
στο βράχο του κρυμμένος ρουθουνίζει.
Γυμνό φεγγάρι , στόλισμα των λάκκων ,
στο αίμα των αθώων που αχνίζει.

Το στόμα σου σκοτάδια καταπίνει
-παράξενη του φόβου νυχτερίδα-.
Την άγρυπνη φιγούρα σου την είδα
στης άβυσσος να χάνεται τη δίνη.

Και γνώρισα την έσχατην οδύνη
ατάλαντος και δίχως προσωπίδα...

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

(ο πίνακας είναι του Hieronymus Bosch)