ΕΠΙΛΟΓΕΣ (1) - ΑΡΓΥΡΗΣ Θ. ΑΡΓΥΡΙΟΥ

Ο σεβαστός φίλος ποιητής Αργύρης Θ. Αργυρίου είχε την καλωσύνη να μου δωρίσει τις ποιητικές του συλλογές "Επί παντός..." (2007) και "Στη Γυναίκα, στον έρωτα και στην απελπισία" . Από τις συλλογές αυτές επιλέγω για τους αναγνώστες .

ΕΠΙ ΠΑΝΤΟΣ

Αυτονόητο

Για να διατηρήσεις το μύθο

που καθορίζει το στίγμα σου

και δικαιώνει την ύπαρξή σου

πρέπει αδιάκοπα

να διακοσμείς

με το αίμα σου

τα τοπία των επιλογών σου

Αν είναι ποιητής

Κάθε άνθρωπος

έχει τις ώρες της θλίψης του.

Έχει ώρες

παράξενου πόνου.

Αυτές τις ώρες

αφήστε τον

να ταξιδέψει με τη γαλέρα

της ανεξήγητης οδύνης του

στα πέρατα του κόσμου.

Αν είναι άνθρωπος απλός

θα πεθάνει με ευπρέπεια

μέσα στην τρικυμία

των ανέκφραστων καημών του.

Αν είναι σοφός

θα πεθάνει

με την αγωνιώδη πίκρα

της αναποκάλυπτης αλήθειας.

Αν είναι ποιητής

δε θα πεθάνει.

Θα γυρίσει

εγκυμονώντας το μέλλον.

Ουρανέ....

Ουρανέ, όταν μελαγχολείς

με συνθλίβεις.

Ένα "γιατί"

την ώρα τούτη τη σταχτιά

ένα "για πού" "απο πού"

κλωθογυρνάει στο νου

και τίποτ' άλλο.

Η μαβιά μεγαλοπρέπειά σου

οι θόρυβοι που κατρακυλούν

στα βάθη σου

οι αστραπές σου που διαρκούν

όσο η αμφιβολία

που μας κλέβει τη γαλήνη.

Ένα κλάμα. Ένα θάμα.

Τίποτ' άλλο.

Οι δειλοί

Αποφάσισαν

για πάντα ν' ασπαστούν

την παράξενη θρησκεία των ονείρων.

Δε λογάριασαν

πως πρέπει να ντυθούν

την πολύπαθη χλαμύδα των μαρτύρων

Και πορεύτηκαν

το δρόμο των καιρών

το συνήθη, των ανθρώπουν που ημερώνουν.

Συμβιβάστηκαν

και τώρα των καημών

το φορτίο στις ψυχές του βαλσαμώνουν.

Μα σαν κάποτε

αστράφτει και βροντά

και το νού τους τον σαρώνει καταιγίδα

αρματώνονται

τα σχέδια τα νεκρά

και κινούν για την απόμακρη Κολχίδα.

Θάνατος

Με χέρια βέβηλα

έσυρα για ξεπούλημα

τον εαυτό μου.

Και με τον ξεπεσμό

κέρδισα ακόμα λίγο χρόνο.

Κι ότι ήμουν έτοιμος

να αυτοεπαινεθώ

για τούτη την προσπάθεια

που δημιουργούσε

ευκαιρίες ζωής

κατάλαβα πως ήμουν νεκρός.

ΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ , ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ....

Η μορφή σου

Η μορφή σου

αρπαχτικό

που με κρέμασε

πάνω στην άβυσσο.

Και σα να μηνέφτανε

η προσμονή μιάς πτώσης

μ' έπεισες

πως

μπορούσα και να πετάξω.

Κι ύστερα...

Ύστερα

τα βράχια

μιας ανάλγητης ακινησίας

με δέχτηκαν

ερωτευμένο

με την καταστροφή.

(Χαι-κου)

Τέλος ταξιδιού

Χωρισμός αμίλητος

απελπισία

Στη φωτογραφία το Μουζάκι Καρδίτσας , τόπος κοινής καταγωγής με τον Αργύρη Θ. Αργυρίου