Η ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΝΗ ΣΦΑΙΡΑ

Το κρύσταλλο. Και στρέφοντας τα μάτια
βλέπεις βαθιά το φέγγος του ονείρου.
Μακραίνουν οι ορίζοντες.Τ' απείρου
πιό φωτεινά θωρείς τα μονοπάτια.

Τώρα π' ανοίγουνε τις πύλες τα παλάτια,
μεθάς στην ευωδιά κρυμμένου μύρου.
Κι ως ρίχνεις τη στολή του καλογήρου
για ν ανεβείς, γυμνός, τα σκαλοπάτια

των άστρων που χορεύουν, ένα-ένα,
κλαίνε βουβά, πικρά τα περασμένα.
Τα μέλλοντα σαλεύουνε στα βάθη,

βουλιάζει ο νούς σε κύμα πελαγίσο.
Θα νιώσεις , άραγε, του έρωτα τ' αγκάθι,
της νοσταλγίας τη φωνή: "Γύρισε πίσω!"

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ