Η μέρα χαμήλωνε.
Κρεμόταν απ’ τα φύλλα
ένα βαθύτερο φως.
Καθισμένος στις πέτρες
με τη σμίλη της μνήμης μου
σκάλιζα επιτύμβιες στήλες.
Πράγματα δίχως λέξεις
τα περιττά του κόσμου.
Με άκουγε το χώμα
μυρίζοντας άβυσσο…
ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
Θλιμμένο θέρος καραδοκεί
λίγο πριν την άβυσσο...
Post a Comment