Της γέρικης ελιάς αναταράζει
τη φυλλωσιά και τους ιστούς της λυώνει
σε φως , τα ασημοκαμωμένο χιόνι
καθώς , ηλιοπερίχυτο , σταλάζει.
Τώρα …. της γερατιάς της το μαράζι
οι πόθοι , οι ελπίδες της κι οι πόνοι
ως τα ασπροφύλλωμα , νυφούλα, απλώνει
μια ανάσταση αγροικά κι αναγαλλιάζει.
Και στην ψυχή της μέσα, απ’ όσα κλείνει
κάποιο όνειρο εζωντάνεψε, αναδίνει
και την γητεύει , τώρα , πλανερά
Έτσι έχουνε ψυχή μου και σε μένα
τα σάβανα παρόμοια ετοιμασμένα
κι ακόμα σύ πιστεύεις στη χαρά…
Θέμος Αμούργης
Μην ψάχνετε τον ποιητή. Δεν τον έχει το Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του Πατάκη
No comments:
Post a Comment