Στον Τόλη Νικηφόρου
Το χώμα που απαιτεί τον ουρανό
την ώρα που τ' απρόσιτο ενεδρεύει,
το διψασμένο στόμα στον κρουνό,
το μυστικό που χύνεται στα ερέβη
-με την ουρά τ' ανέμου στα μαλλιά
με μια σταγόνα φως - σαλεύει εντός μου
σα μια μεγάλη γκρίζα πινελιά
στο αίνιγμα τ' αξεδιάλυτο του κόσμου.
ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ
(Από τη συλλογή "ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΟΔΟΣ")
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
5 comments:
Καλησπέρα, φίλε μου, με τους ωραίους στίχους...
Βολκώφ
Όλο και πιο πολύ συνειδητοποιώ πόσο δύσκολο είναι αυτό που κάνεις με τις ομοιοκαταληξίες σου. Και όλο και πιο πολύ σε σέβομαι.
" Αυτό και γω
επίταση ως τη θέωση
το `χω σταθερό ευτυχώς
κάτι σύμβολα ολόμαυρα βάθη
σε ξέξασπρη σελίδα
σκεπασμένη
με μια γυαλάδα εξώφυλλο
και ολίγο κόκκινο θαρρώ αν και το βλέπω
Ναι κόκκινο βαθύ
βαθύ σύνορο
από δω η γεύση από κει η διάψευση... "
Τι όμορφος ρυθμός!
Ρυάκι γάργαρο ξεχύνεται
το αίνιγμα τ' αξεδιάλυτο του κόσμου!
Καλημέρα,
weaver
Καλημέρα weaver! Από τα καλύτερά σου... το ανέβασα ήδη...;)
Να 'σαι πάντα καλά να τροφοδοτείς την ψυχή μας με τις ομορφιές των στίχων σου!
Post a Comment