Tuesday, April 10, 2007

ΤΟ ΧΩΜΑ ΠΟΥ ΑΠΑΙΤΕΙ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Στον Τόλη Νικηφόρου


Το χώμα που απαιτεί τον ουρανό
την ώρα που τ' απρόσιτο ενεδρεύει,
το διψασμένο στόμα στον κρουνό,
το μυστικό που χύνεται στα ερέβη
-με την ουρά τ' ανέμου στα μαλλιά
με μια σταγόνα φως - σαλεύει εντός μου
σα μια μεγάλη γκρίζα πινελιά
στο αίνιγμα τ' αξεδιάλυτο του κόσμου.


ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ
(Από τη συλλογή "ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΟΔΟΣ")

5 comments:

Θεοδόσης Βολκώφ said...

Καλησπέρα, φίλε μου, με τους ωραίους στίχους...


Βολκώφ

Τίποτα said...

Όλο και πιο πολύ συνειδητοποιώ πόσο δύσκολο είναι αυτό που κάνεις με τις ομοιοκαταληξίες σου. Και όλο και πιο πολύ σε σέβομαι.

Socrates Xenos said...

" Αυτό και γω
επίταση ως τη θέωση

το `χω σταθερό ευτυχώς
κάτι σύμβολα ολόμαυρα βάθη
σε ξέξασπρη σελίδα
σκεπασμένη
με μια γυαλάδα εξώφυλλο
και ολίγο κόκκινο θαρρώ αν και το βλέπω
Ναι κόκκινο βαθύ
βαθύ σύνορο
από δω η γεύση από κει η διάψευση... "

Unknown said...

Τι όμορφος ρυθμός!
Ρυάκι γάργαρο ξεχύνεται
το αίνιγμα τ' αξεδιάλυτο του κόσμου!

Καλημέρα,
weaver

μαριάννα said...

Καλημέρα weaver! Από τα καλύτερά σου... το ανέβασα ήδη...;)
Να 'σαι πάντα καλά να τροφοδοτείς την ψυχή μας με τις ομορφιές των στίχων σου!