Ι
Στο φως του προσώπου σου
ανθίζουν τα δάχτυλά μου,
κλώνοι της άνοιξης .
Μ’ ένα λουλούδι στη ρωγμή
χαμογελούν οι γερασμένοι
τοίχοι των ερειπίων.
Χορεύουν οι δρόμοι.
Ψιθυρίζουν οι κήποι
στα φύλλα των ονείρων.
Πλαταίνει ο κόσμος,
ανθίζουν τα δάχτυλά μου,
κλώνοι της άνοιξης .
Μ’ ένα λουλούδι στη ρωγμή
χαμογελούν οι γερασμένοι
τοίχοι των ερειπίων.
Χορεύουν οι δρόμοι.
Ψιθυρίζουν οι κήποι
στα φύλλα των ονείρων.
Πλαταίνει ο κόσμος,
ξένος προς το θάνατο.
ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ
3 comments:
μέγα μυστήριο να πλαταίνει ο κόσμος,ξένος προς το θάνατο,
αφυπνίζοντας όσα μπορούν να σωθούν και νανουρίζοντας ήρεμα όσα είναι να λησμπνηθούν,
παραδίδοντάς τα σε "νάρκη" αραιή...
μόνο από έρωτα να συμβαίνει αυτό?
ή κι από αγάπη?
σας φιλώ
μόνο μη μου πείτε από απώλεια...
Ο έρωτας (για συγκεκριμένα πρόσωπα) και η αγάπη (για όλο τον κόσμο) είναι τα εφόδια για να ξεπεράσουμε τις απώλειες , για να προχωρήσουμε πέρα απ' το φυσικό θάνατο. Για να πούμε το μεγάλο ναι στη ζωή. Ορθά διακρίνεις το αίνιγμα , Φαίδρα μέσα από το
"έσοπτρο" των στίχων...
Post a Comment