Monday, April 07, 2008

ΑΓΑΛΜΑ


Εψές αργά, τη νύχτα,
κίνησα να περπατώ
στους νοτισμένους δρόμους.
Ριγούσαν οι λεύκες.
Στα χείλη μου δυό στίχοι
ξορκίζαν τις σκιές
γιατί λιγόστευε το φως
πάνω στα πέτρινα πρόσωπα
των ανθρώπων

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

5 comments:

Churchwarden said...

Άνθρωποι-αγάλματα-άψυχη πέτρα-θάνατος φωτός-κενό πρόσωπο. Έτσι κατάλαβα το ποίημα και έτσι μου άρεσε.

Weaver said...

Η δυνατότητα ερμηνείας του κάθε αναγνώστη είναι η δυναμική του ποιήματος. Πολύ περισσότερο, όταν αναγνώστες είναι ποιητικές ψυχές.

Φαίδρα Φις said...

κάποτε τα πρόσωπα των αγαλμάτων δακρύζουν από θλίψη κοιτώντας τα πέτρινα πρόσωπα των ανθρώπων

καλημέρα
σας στέλνω φιλιά

Weaver said...

@ Φαίδρα : Καλημέρα, αυτή η θλίψη των αγαλμάτων γέννησε το ποίημα

george.pirgaris said...

Γεια σου Γιώργο, αληθινέ ποιητή.