Friday, April 11, 2008

ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ (ΙΙΙ)


Ανθισμένες αυγούλες

κι άνεμοι που αφέθηκα
στις φτερούγες των πόθων!
Μεθυσμένος απο χρόνο
τις κούπες της μνήμης μου
τσάκισα. Φωνή στο χάος:
Σκηνοθέτη τ' ουρανού
μεταμορφώνομαι
στο φωτεινό Σου χέρι.
Θα γίνω σκόνη,
ποτάμι αέρινο,
μα ερωτευμένη σκόνη...

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

3 comments:

ce_ said...

καλημέρα και σε σένα, weaver.
Το ποιητικό σου ενδιαφέρον σε έφερε και στα μέρη μου;
Σου προτείνω να διαβάσεις το post μου "Έκαστος Εφ' Ω Ετάφη".

Φαίδρα Φις said...

"για σένα που περνάς έξω απ'την πόρτα μου νοτιά,θα πω μια προσευχή,
να'ναι τα δέντρα ήσυχα και τα παράθυρα ανοιχτά,
όμορφα θαύματα ζεστά,για τα μάτια είναι τα δάκρυα,για τους χειμώνες είναι η φωτιά..."

Weaver said...

@ ce Πρώτιστα η τοπική γειτνίαση και τα ενδιαφέροντα θέματα που ανταπτύσσεις.
Ο νεαρός Συφιλτζόγλου δείχνει να έχει αρκετές ποιητικές ικανότητες στους στίχους του. Περιμένουμε περισσότερα.